Drijfzand Tot aan mijn knieën in de drap. Middenin een grasveld. En niemand hoort me, ziet me of weet dat ik hier ben. Ik voel mijn schoen van mijn voet afglijden. Ik probeer hem nog aan mijn tenen op te hangen, maar hij zakt verder weg. Die is kwijt. Ik straks ook. Om hulp roepen heeft geen zin, er is hier niemand. Ik ga vast en zeker dood. Straks zak ik helemaal weg, verdwijn ik in de modder. En dan kom ik op de nationale tv. Bij Opsporing Verzocht. Met de meest recente foto die ze van me kunnen vinden. Die lijkt niet eens. Mijn hart bonst in mijn keel, de adrenaline giert door mijn lijf. De bodem is al onder mijn voeten weggezakt, alsof de aarde onder me vandaan is getrapt. Ik grijp om me heen, op zoek naar de laatste strohalm. Die breekt af. In de verte, in mijn achterhoofd, hoor ik de stem van mijn vader. “Je kunt niet verdrinken in drijfzand.” zei hij altijd. Hij had het mis. Het gebeurt, nu, hier. Ik zit er al tot mijn middel in. Mijn benen probeer ik los te trekken, steunend op de grond om me heen. Vacuüm. Hoe meer ik beweeg, hoe verder ik omlaag gezogen wordt. Ik denk aan Artax, de pony van Atreyu uit The Never Ending Story. Artax verdronk in het moeras, omdat hij geen hoop meer had. Het brak mijn hart. De modder komt nu tot mijn schouders. Mijn kin. Mijn oren. Mijn hoofd hou ik omhoog, om nog adem te kunnen halen. Mijn hoop is ook verloren. Net als mijn schoen. Net als ik. Het is voorbij. Nog één keer haal ik diep adem. In plaats van lucht, krijg ik een hap van het zwarte, natte zand in mijn mond. Ik schreeuw het uit. “Gaya!” Ik schrik wakker. Zwetend. Buiten adem. “Weer gedroomd?” Ik knik. “Misschien moet je toch maar wat minder gaan werken.”