Een walgelijke geur wekt me uit mijn zoete dromen. Ik kijk rond me heen maar zie helemaal niks, alles is donker en de geur wordt steeds feller. Het is zo stil dat je de bomen buiten hoort kraken. Het is verdacht stil. De angst grijpt me bij mijn nekvel en ik blijf verstijft liggen. Ik ben te bang om recht te komen en te gaan kijken wat er aan de hand is. Want dit is niet normaal. Normaal hoor je de auto’s rijden en vader snurken. En normaal ruikt het hier naar de lavendel van moeder. Heel stilletjes kom ik overeind, ik ga tegen de muur zitten en kijk rond me heen, maar ik zie nog altijd helemaal niks. Voorzichtig probeer ik het lampje van mijn nachtkastje aan te doen, maar het reageert niet. Zo blijf ik verstijft zitten het duurt eeuwen voordat ik een beweging durf te maken. Uiteindelijk zet ik een voet uit bed en dan een tweede. Het zal wel niks zijn denk ik. De geur wordt steeds feller en dan begin ik te hoesten en te kokhalzen. Ik stap een beetje naar voor maar dan voel ik iets heel vreemds aan mijn voeten. Ik shot er tegen en schreeuw het uit. Het is een hand! Het is een hand! Ik probeer te lopen naar mijn deur om het licht aan te doen maar dan struikel ik over iets wat volgens mij een hoofd is. Ik schreeuw het weer uit en begin te wenen. Ik krabbel recht en geraak aan de lichtknop. Ik doe hem aan en kijk naar de grond. Over heel mijn kamer liggen lijken. De lijken van mijn moeder, vader en broers. Het is zo ver mijn grootste angst is uitgekomen. Ik ben iedereen kwijt, ik ben de enigste die over blijft.