Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Schrijf waar je bang voor bent

Ik ben doodsbang voor mijn mond. Niet voor mijn mond als orgaan. Meer ben ik bang voor alle dingen die ik kan zeggen met mijn mond. Misschien is het eerlijker om te stellen dat ik bang ben voor dingen die ik zeg. Dus misschien de combinatie van mijn hersenen, mond, gevoel en mijn onbedwingbare drang om daarmee veel te directe uitspraken te doen. Vanmorgen was het weer eens zover. Momenteel verkeren wij Nederlanders met z’n allen in diepe rouw om het neergehaalde vliegtuig. Zo ook mijn buurvrouw. Buurvrouw begon met tranen in haar ogen te verkondigen hoe overstuur ze is door het verschrikkelijke, noodlottige ongeval. Dat kan ik mezelf perfect voorstellen. Immers is het een waanzinnige voorstelling om te maken, een dierbare of zelfs dierbaren die plotseling op kwaadaardige manier uit je leven worden weggerukt. Daarna duurde het maar even voordat ze allerlei uit de lucht gegrepen uitspraken begon te spuien over wie schuldig is aan deze misdaad en hoe de boel ‘ff aangepakt moet worden daar’. Al die dode Nederlanders, het is doodeng. Inmiddels was het in haar ogen (gelukkig) geen ongeval meer, maar een terreurdaad. Mijn hoofd vloekte. Niet voor herhaling vatbaar. Kort samengevat was het iets als: Stop met praten, mond dicht houden, nu! Uiteraard was dat niet wat ik tegen de buurvrouw zei. In het kader van oefenen in zelfbeheersing bleef ik beheerst. En de buurvrouw ging maar door over haar eigen gevoel bij deze verschrikkelijke tragedie. Ze praat schijnbaar graag in termen van verschrikkelijk. Nadat de monoloog nog eens vijf minuten voortduurde kon ik het niet meer luisteren. Woedend begon ik tegen haar op te sommen hoeveel ellende er bestaat in de wereld. Neem de Gazastrook, zie wat er gebeurt in de CAR, wat is er gaande in Irak? ‘Een topje van de ijsberg,’ sneerde ik tegen de buurvrouw. Vervolgens oreerde ik tegen haar dat wij Nederlanders een stelletje egoïstische idioten zijn, die het zelfs niet schuwen om de diepe ellende van een ander te misbruiken. Dat we niet allemaal moeten gaan zitten janken. Nadat ik de buurvrouw volledig had afgebrand liep ik naar de supermarkt. Ik schaamde me verschrikkelijk voor mijn gedrag. En die schaamte is terecht. Ik ben geworden wat ik nooit had willen worden. Een cynisch persoon. Iemand die andere mensen wil vertellen hoe het leven in elkaar zit. Wat we allemaal moeten doen en hoe we onszelf moeten uiten. Zelf doe ik ook niks van enig belang. En wat denk ik allemaal te weten? Eerlijk gezegd ben ik ook bang. Bang voor bijna alles. Tenslotte ben ik een verwend Nederlands meisje. Vanavond ga ik langs de buurvrouw. Ze krijgt mijn welgemeende excuses.

Lid sinds

11 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hi Johanna, Je snijdt een actueel en gevoelig onderwerp aan; mijn complimenten voor je moed. Menigeen zou daar angstig voor zijn. Je verhaal is vlot geschreven en het eindigt helemaal (denk ik, schat ik zo in) in lijn met een actie die de auteur zelf had kunnen maken. :) Om de opdracht verder uit te diepen, zou ik je als tip willen meegeven om het diepere laagje uit te schrijven (voor jezelf) van de doodsangst voor de mond. M.a.w. welke angst gaat daarachter schuil? Is het de angst om niet loyaal te zijn aan je inborst, de angst voor afwijzing, de angst voor de verharding van de maatschappij of.....? Alleen jij weet dat. Ik heb nu wel een grote mond daarover, maar ik heb zelf nog niets gepost over dit onderwerp. Ik moet eerst maar eens moed verzamelen..... :) Goed geschreven, Johanna. En.... wederom graag gelezen!

Lid sinds

11 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dapper Johanna, ja en herkenbaar. En je daagt me uit (mijn interpretatie) om zelf ook iets te doen met deze opdracht. Het duurt toch nog zeven weken... :-)

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Een moedig stuk Johanna. En ik sluit mij bij de verdieping van Joanne aan want dan raak je de kern. En die hoef je uiteraard met niemand te delen. Ik begrijp waarom je hierover schrijft; de gebeurtenissen springen mij ook naar de keel.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Dank jullie voor de reactie. Stiekem weet ik natuurlijk wel zo'n beetje wat de onderliggende angst is. Maar dan schets ik een behoorlijk wazig plaatje van mezelf. Dus dat laat ik maar even achterwege.

Lid sinds

17 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Goed stuk: teveel zeggen en daar spijt van krijgen. Ik ken dat wel: ik heb dat zelf meer met email. Ik kan me de uitval naar de buurvrouw wel voorstellen. Mensen moeten niet zo doordrammen. Trouwens, de HP had wel gelijk: er is heel veel ellende in de wereld, die houdt niet op bij dat neergehaalde vliegtuig. Ik ben nu ook wel een beetje bang dat deze aanslag een hype aan het worden is. Mag even, maar de blik moet daarna toch weer wat verder reiken dan de grenzen van Nederland.

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Johanna B
Stiekem weet ik natuurlijk wel zo'n beetje wat de onderliggende angst is. Maar dan schets ik een behoorlijk wazig plaatje van mezelf. Dus dat laat ik maar even achterwege.
Achterwege laten? Daar begint je verhaal - schrijf het uit!

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Goed geschreven. Terwijl ik het las ging in gedachten mijn leesstem sneller en omhoog. De emotie dus goed weergegeven. Ik ben benieuwd naar jouw onderliggende angst. Schrijf het op en gebruik het voor jouw HP in een ander verhaal! :)

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
@PetraO, Dank je. @ Janpmeijers, In de breedste zin staat het er al. Alleen niet volledig uitgeschreven. Maar je hebt gelijk, eigenlijk zou het eerlijker zijn om alles op te schrijven. Maar ja, het kwartier was op.... @Marietje, dank je. Wie weet wordt het ooit een HP.

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Een herkenbaar stukje, ik hoop dat het goed komt met je buurvrouw. Je hebt de emotie goed weergegeven. Ik denk dat vele mensen dit in hun hoofd zouden doen ipv hardop.