Wekelijkse schrijfopdracht #20 — Zomer in het park

‘Elf uur’, zegt Paul. Vier paar ogen speuren het pad af dat naar het station leidt.
‘Kanonne!’ zegt Brian als hij de welgeschapen jonge vrouw ziet die vanmorgen voor haar kledingkast blijkbaar koos voor verkoeling in plaats van fatsoen.
‘Daar zou ik nou best een beschuitje mee willen eten’, zegt Jankees.
‘Zeker weten!’, beaamt Paul
‘Dat bedoel ik’, bevestigt Peter.
In stille aanbidding volgen de vier deze heupwiegende heerlijkheid op haar weg naar het centrum.
Het is warm in de stad vandaag. Drukkend warm. Volgens het KNMI kan de temperatuur in de loop van de middag oplopen tot 33 graden maar op het bankje in het park is het goed uit te houden.
‘Kanonne, kanonne!’, kraait Brian, ‘twaalf uur, man!’
Drie jonge meiden in drie korte zomerjurkjes komen druk giechelend op het viertal aangefietst en draaien vlak voor hen het pad op naar het station.
‘Na mijn dood wil ik terugkomen als fietszadel’, grinnikt Jankees.
‘Dan hoef jij niet lang te wachten, ouwe’, lacht Brian. ‘Laat mij vóór mijn dood maar terugkomen als fietszadel!’
Hierop barst ook de rest in lachen uit.
‘Dat bedoel ik’, zegt Peter.
‘Zeker weten!’ grinnikt zijn tweelingbroer.
Een man van in de dertig, zwetend in zijn krijtstreep en een rolkoffertje achter zich aan zeulend, mag zonder commentaar passeren.
‘Drie uur, code rood.’ zegt Jankees. ‘Ik herhaal: drie uur, code rood.’
Vier hoofden draaien synchroon naar rechts en vier monden vallen open. De verschijning die uit de stad komt aangelopen is inderdaad van een klasse apart. Roodgelakte teennagels in hooggehakte rode laksandalen; een strakke rode jurk die op haar lichaam geschilderd lijkt; een uitdagend decolleté en een prachtige bos roodbruin haar met lokken die elk straaltje zonlicht lijken te betoveren. Wat ze had verloren in jeugdige onschuldigheid werd ruimschoots gecompenseerd met sensuele ervaring. Lichte paniek breekt uit bij de vier als ze ontdekken dat dit prachtige roofdier recht op hen afstapt. Het wordt een paar graden warmer op het bankje in het park.
‘Ik zie vier knappe mannen’, zegt de vrouw met een glimlach die hen nog lang zal heugen.
‘Een van jullie kan mij vast wel op deze kaart aanwijzen hoe ik naar het station moet lopen.’
Ze laat een plattegrond van de stad zien en biedt deze aan aan de eerste die reageert. Vier rode hoofden stotteren eerst een paar seconden maar uiteindelijk blijkt Jankees ondanks zijn hoge leeftijd toch het koelste
‘Dat is helemaal niet zo moeilijk, jongedame.’ Hij neemt de kaart van haar over en wijst eerst hun huidige locatie aan. De vrouw moet licht voorover buigen om de aanwijzingen te kunnen zien. Het wordt weer een paar graden warmer in het park als haar uitdagende decolleté die uitdaging lijkt te gaan verliezen.
‘Er staan ook gewoon bordjes, hoor!’, klinkt een snerpende stem die de betovering genadeloos verbreekt.
‘Dat bedoel ik’, zegt Peter die onmiddellijk de stem van zijn vrouw herkent.
‘Zeker weten’, beaamt Paul.
‘Kanonne’ mompelt Brian, terwijl hij Jankees in zijn rolstoel terugduwt naar het verzorgingstehuis.