Hè? Waar zijn ze gebleven? Ik heb vorige week nog twee pakken gekocht. En de week daarvoor een dubbelpak uit de aanbieding. Wat doet ze er toch mee? Een normaal mens kan weken toe met zo’n voorraad. Ze heeft ze vast weer verstopt. Dat gebeurt de laatste tijd steeds vaker. Als ik ernaar vraag, zegt ze dat ‘ze’ soms bij haar komen winkelen. Met ‘ze’ bedoelt ze de jongens en meisjes van Thuiszorg. Mij lijkt het stug, maar zij is ervan overtuigd dat iedereen voortdurend van alles bij haar overhoop haalt en meeneemt. Altijd, als ik informeer naar verdwenen voorwerpen, heeft ze, naast het ‘winkelen’ van de Thuiszorg, nog twee andere antwoorden op haar repertoire; “Dat heeft je zus meegenomen. Je weet het; die kan alles gebruiken”, is de ene, en de andere; “Misschien ben ik het ergens verloren”. “Welnee”, sus ik dan, “je hebt het vast ergens neergelegd en vergeten waar”. Elke dag gaat de telefoon; er is iemand binnen geweest, want haar spullen liggen door elkaar en ze had vanochtend alles opgeruimd. Nou, leer mij mijn moeder kennen. Die heeft nog nooit iets opgeruimd of schoongemaakt. Die heeft twee linkerhanden. Enfin, heb ik weer wat te doen. Eens kijken, waar te beginnen? Het toilet en de kastjes in de badkamer heb ik al gehad. Daar zijn ze niet. Het washok? Ook niet. De slaapkamer dan. Onder het bed, niks, in haar nachtkastje; bingo! Een exemplaar terecht. Maar waar zijn die andere? Ik vind er twee in de linnenkast; een tussen de tafellakens en een verpakt in een kussensloop. Tussen haar T-shirts en truitjes heeft ze er twee verborgen. Hoe komt ze erbij om die dingen allemaal los van elkaar te verstoppen? En waarom in ‘s hemelsnaam? Het zijn toch geen kostbare juwelen of zo? Ik neem een kijkje in haar lingerielade; drie in haar slips en twee tussen haar hemdjes. Je verzint het niet! Een ingeving; de koelkast! Daar heb ik vorige week haar portemonnee gevonden. Ze zal toch niet…maar ja hoor; zeven closetrollen in de groentelade en een onaangebroken pak van twaalf in de vriezer.