Een aantal jaren geleden woonde ik in een klein dorpje aan de Schelde. Het huisje dat ik bewoonde lag pal aan het water. Vanuit de keuken zag ik de boten voorbijvaren. Aan de overkant van de rivier lagen uitgestrekte landerijen. Zwart/wit gevlekte koebeesten waren mijn overburen. Boven de rivier hing de zon omringd door witte wolken. Op andere dagen hing de regen als een sluier boven het landschap. Achter het huisje was een kleine tuin en dat tuintje grensde aan de met riet en brandnetels begroeide Scheldedijk. Ik maakte lange wandelingen langs het snel stromende water. Yoda vergezelde mij en vermaakte mij met zijn capriolen. Op een mooie lentedag, na een fijne wandeling stond ik ineens alleen in mijn tuintje. Hè, dat was vreemd. Meestal was mijn klein vriendje er als de kippen bij om samen met mij een hapje te eten. Ik liep een heel eind langs de dijk, eerst naar de richting van waar ik gekomen was en toen naar de andere kant. En maar "Yoda" schreeuwen. Stilte alom. Ik werd verschrikkelijk ongerust. Ik kon me een leven zonder Yoda niet voorstellen. Hij was een keer voor de deur overreden en gegild dat ik heb! Ik was helemaal in paniek. Met een bloedende kop en een gebroken pootje zijn we in allerijl naar een dierenkliniek gereden waar ze hem gelukkig hebben kunnen oplappen. De kosten voor zijn genezing kwamen duurder uit dan de aankoopprijs en zo goedkoop was hij niet geweest! Maar ik had het er graag voor over. .Ik had destijds enkele maanden geleden mijn geliefde partner verloren door de dood. Dit bulletje troostte mij in mijn verdriet. Ik moest hem vinden. Desnoods bleef ik de hele dag, avond en nacht naar hem zoeken. Ik moest zijn Yodakopje kunnen liefkozen. Yoda toch! Waar ben je? Wat is er gebeurd? Mijn hart dat al gebroken was deed immens veel pijn. Opeens herinnerde ik mij dat ik een paar dagen geleden bijna in een diepe put getrapt had. Ik had nog gedacht: als daar een kind in valt, zal niemand zijn hulpgeroep horen. De dijk was meestal erg eenzaam. Het fietspad lag een eindje dieper langs de autobaan. Veel wandelaars kwamen er niet. Ik was van plan geweest om tegen de wijkagent te zeggen dat er een gevaarlijke put in de dijk was. Maar het was er nog niet van gekomen. Als een gek begon ik te zoeken tussen het hoge onkruid en de prikkende brandnetels; waar was die verdomde put nou? Eindelijk hoorde ik een zacht geluidje. En ja, hoor. Op de bodem van de put was mijn Frans bulletje beland. Hij stond op zijn achterpoten en kwam nog net niet met zijn kop boven de rand van de put uit. Ja, en probeer maar eens zo´n dik, zwaar bullenlijfje omhoog te tillen! Dat ging van geen kanten. Er zat niets anders op dan hulp te gaan halen. En een stevig touw om hem omhoog te hijsen. Maar zoals ik al zei: het was daar erg eenzaam. Geen mens te zien. Ik kon toch moeilijk een auto beneden aan de dijk laten stoppen..... Ik kwam op een lumineus idee. Ik begon te zoeken naar loszittende keien van de dijk. Die liet ik voorzichtig naast het hondenlijfje naar beneden vallen tot op de bodem van de put. Stilaan raakte de put vol keien en steeg Yoda omhoog. Ik was bek-af van het sjouw-en sleepwerk toen de voorpoten van de hond zich over de rand konden krommen en ik hem uit de put kon sleuren. Bij onze volgende wandelingen ging Yoda, zeer tegen zijn zin mee aan de leiband. En de put? Die werd de dag nadien door de wijkagent zorgvuldig gedicht.