Het is december, onze kinderen hebben hun laatste schooldag. Het sneeuwt al de hele dag, er ligt dan ook al een aardig pak sneeuw op straat. Het weer is eigenlijk onverantwoord om de weg op te gaan. Na mijn werk heb ik eerst de auto veilig thuis gebracht en daarna loop ik naar school om onze jongste kinderen op te halen, die met een grote tas vol met knutselwerkjes naar huis zullen komen. Onderweg tref ik Eva, de dochter van mijn vriendin Annemiek, aan. Door het barre weer wacht zij onder de beukenboom op haar moeder. De school is al enige tijd uit en Annemiek is nog niet in zicht. Ik stel voor dat ik Annemiek bel om te vragen waar ze blijft. Ik grijp in mijn jaszak naar mijn iPhone en leg contact met mijn vriendin. Nog één straat en dan is ze er. Zo dat is ook weer opgelost. Ik loop met mijn beide zoontjes hand in hand verder naar huis. Lekker op weg naar de warme houtkachel. Thuis aangekomen, mis ik iets. Een half uur geleden had ik het nog. Ik ben immers ook met mijn auto thuis gekomen en die twee zijn voor mij onafscheidelijk met elkaar verbonden. Mijn kinderen spelen lekker in de sneeuw en ik loop nog eens de weg terug naar school. De voetstappen van een half uur geleden, zijn al bijna niet meer zichtbaar. Als ik nog maar zal vinden, wat ik ben verloren. Ik vervolg m’n weg terug naar de beukenboom. Er zit niets anders op. Bovendien heb ik een hekel aan het verliezen van dergelijke persoonlijke eigendommen. Ik sta even stil op de plek waar ik Eva heb geholpen, veel verder ben ik niet geweest. Dan zie ik iets blinkends nog net boven de sneeuw uitsteken. Ik grijp er naar en steek het in mijn jaszak. Wat een geluk dat ik deze vandaag nog gevonden heb! De vakantie kan met een goed gevoel beginnen. Ik stap lekker binnen in een warm huis en draai de deur achter me weer direct op slot. Ik hoef er voorlopig niet meer uit …