Valérie strekte zich uit op het eiland van de bloemen. Madeira. Samen met haar dochter Joni die haar tanden blootlachte in het zwembad, haar moeder speels op de mond kuste en cocktails dronk. Haar kind had jaren gevochten voor haar titel meester in de rechten en Valérie had zich vrijgevochten. Het beest had haar veel ontnomen tijdens haar opgelegde afzondering. Joni genoot van de zon, de chicklit die zij had meegenomen, de obers die haar opvraten en maakte zich zorgen om haar moeder die ‘s nachts in bed gilde. Ook hield Joni haar tegen als zij slaapwandelend vuilnisbakken buiten wilde zetten die niet op hun kamer stonden. Samen sliertten zij over smalle straatjes, bezochten malle winkeltjes en kochten felblauw geschilderde dakpannen die Madeirezen voor antiquiteiten wilden slechten. Door de dagen en de blijdschap van haar dochter heen bekroop Valérie een ongrijpbaar melancholisch verlangen naar iets dat verloren of onbereikbaar was. De 'saudade' zoals Portugezen zeggen. Enigszins teut van in de zon gedronken wijn nam Valérie haar telefoon op. Een vriendin die zij jaren niet had gesproken zei, ‘Valérie, Gé is achter zijn voordeur gevonden, ik moest het je zeggen. Morgen wordt hij gecremeerd. Je weet hoe warm het was afgelopen week, ik had een afspraak, stond voor zijn deur, ik ben weggevlucht van de stank, krijg het niet van me afgewassen, heb de politie gebeld …’ Stille tranen gleden uit Valérie’s ooghoeken die haar dochter deden fronsen terwijl zij in gedachten terugging naar de tijd dat Gé haar rozen bracht. En steevast naast haar plaatsnam als haar ontvankelijke tafel zich vulde met vrienden.