‘Dus, toen u eenmaal had vastgesteld dat het object uw huis had verlaten, heeft u de achtervolging in de openbare ruimte voortgezet?’
Met ongeveer één aanslag per seconde ratelde de oude Smith-Corona door, terwijl de even bejaarde agent in typische agententaal de vragen stelde en – daar ging ik dan tenminste van uit – mijn antwoorden in zijn verbaal opschreef.
Ik zuchtte. ‘Dat klopt. Ik had eerst even snel de scherven willen opruimen, omdat de kinderen konden thuiskomen, maar ik was bang dat ik hem dan niet meer terug zou kunnen vinden.’
‘Juist. Scherven?’
Hield hij zich nu dom of drong er echt niets tot hem door?
‘De scherven van de glazen tussendeur …?’ Ik keek hem verwachtingsvol aan, maar volgens mij was ik hem kwijt.
‘Ik vertel u net dat ik hem probeerde te vangen, maar toen struikelde over de schoenen van een van mijn kinderen en m’n evenwicht verl—’
‘En u viel door de glazen tussendeur!’
Ik had weer contact. De opluchting was ook op het gezicht van de oude agent af te lezen.
‘Maar de verwondingen aan uw persoon, zijn die het gevolg van bovengenoemde val, of van de botsing met de bestelwagen?’
Het bruine bestelbusje van UPS was met hoge snelheid de bocht omgekomen, net toen ik de weg overstak om de blauwe ara die even daarvoor uit zijn kooi was ontsnapt niet uit het oog te verliezen.
‘Doet het er werkelijk toe, meneer agent? Ik verwacht dat de meeste snijwonden van de deur zijn en de blauwe plekken van het UPS-busje.’
‘Juist.’ Agent Hendriks haalde eens diep adem. Dat was een hele volzin en hij wapperde demonstratief met zijn vingers boven het toetsenbord.
‘Van de botsing, meneer agent.’ Ik was net op tijd.
Ik wilde naar huis. Mijn lichaam deed overal pijn. Ik wilde een hete douche en op bed gaan liggen. De gordijnen en de kroonluchter had ik bewust buiten het verhaal gelaten en dat ging hem ook geen moer aan. De kinderen zouden zo thuis komen en ik wilde voor die tijd het huis weer aan kant hebben.