# 19: Lekkere Dressing

Thomas voelde langs de muur. In die ruwe structuur, daar moet het toch opvallen. Op zijn knieën schuifelend over het tapijt. Het is hier ergens, ik ben het niet kwijt. Het moet gevonden worden voordat het bezoek komt. Door alle stress had hij niet eens in de gaten dat de telefoon bromt. De voicemail die zei: ‘Met mij, we zijn er over tien minuten, doei.’ Paniek in zijn hoofd, ijsberend door de huiskamer, hij zat in de knoei. Maar er was geen tijd meer. Hoop dat ze het niet ontdekken. Ik moet nu echt de nette kleren aantrekken. Binnen vijf minuten stond hij er netjes op. In de keuken hoorde hij het eten overkoken. Thomas zette het gas klein en controleerde het vlees in de oven. Alles was gaar. Hij nam de sla uit de koelkast en voegde de gesneden ui en dressing toe. Het eten ging de tafel op. De deurbel klonk en het bezoek stroomde binnen. Na een korte begroeting nam iedereen plaats aan de eettafel. Nog steeds keek Thomas onzeker om zich heen. Niemand merkte dat hij zojuist een stressvolle zoektocht door zijn huis had gevoerd. Er werd verteld en gelachen. Iedereen genoot van het eten, complimenten gingen uit naar de zelfgemaakte dressing. Thomas straalde en de avond verliep vlekkeloos. Nadat de laatste gasten naar huis gingen nam hij uitgeput plaats op de bank. Uit pure toevalligheid voelde hij aan de plank tussen de kussens. Ik heb het gevonden! Hij was opgelucht en opgewonden. Wat een gedoe…de volgende keer gebruik ik toch maar een tissue.