Tranenregen Het begint donker te worden. Ik voel een druppel op mijn neus. Ik strek een vinger uit en stop het topje in mijn mond. Ik ruik de verse regengeur en denk aan jou. Mama wilde dat ik weer naar binnen kwam. Ze heeft pannenkoeken gemaakt, speciaal voor mij. ‘Een stapel van minstens acht’, zei ze. Want zeven is mijn record, weet je nog? Maar vandaag heb ik geen honger. Misschien zou ik wel nooit meer honger hebben. Bijna ben ik weer bij papa’s huis. Het is de dertiende keer. Het ongeluksgetal. Ik zorg dat hij me niet kan zien en kruip de oprit op. Ik staar naar de straat, waar ik nog even was gestopt om de rits van mijn tas beter dicht te doen. Was het daar al misgegaan? Dan hoor ik mijn vader rommelen in zijn garage. Snel, weg. Straks loopt ‘ie nog met me mee, helemaal naar huis. Dat zal mama niet leuk vinden. Als ik takken van de bosjes langs de weg opzij duw, valt er een traan op de hardgroene, kleine blaadjes. Dan druppen ze net zo hard als de regenspetters die je nu koud en nat zullen maken. Ik moet en zal je vinden. Het spijt me zo... Thuis ga ik tegen de voordeur aan zitten. Mijn kont wordt nat, maar dat maakt me niet uit. Dat verdien ik. Wat zou je denken, nu je ergens op me ligt te wachten? Je weet toch dat het niet expres was? Dat ik je hoofdje boven de rits had gelaten omdat je anders niet kon ademhalen? Je zal wel bang zijn. Helemaal alleen, zonder mijn armen om je heen. Mijn moeder opent de deur, ik val plat op de grond. Nu moet ik nog harder huilen. ‘Morgen zoeken we wel verder,’ zegt ze. ‘Kom nu eten.’ Ik weet niet meer wat ik moet doen, of hoe ik moet lopen. Mijn tranen hebben mijn gezicht verstijfd en mijn zicht vertroebeld. Mijn beste vriend, al mijn hele leven lang. Ik hoop dat een ander kindje je heeft gevonden, dan ben je tenminste niet alleen.