Wim Deze zondagavond hadden uitnodigende kroegen, huiskamers en pleinen de straten leeg getrokken. Ook in Anna’s straat klonken er geen nerveuze claxons en ronkende uitlaten; geluiden die dagelijks haar dakkapel binnendrongen. In deze ambiance, waarin alleen nog kwetterende vogeltjes ontbraken, kon Anna geconcentreerd de laatste penseelstreken aanbrengen. Ze moest de deadline halen. “Liefje, toe. Kom nou naast me zitten. Het begint zo.” had Dirk gezegd. Ze had haar schouders opgehaald en een oud overhemd van haar bankzitter gepakt. In 1992 had ze, uitgedost in oranje, de mannen voor het laatst toegeschreeuwd en toegejuicht. Alleen voor Wim Kieft zou ze nu weer een knieval maken. Volgens Dirk was Kieft bijzonder: zijn kopballen waren van ongekende klasse en als geen ander kon hij de buitenspelregel omzeilen. Dat had Anna allemaal niets gezegd. Wim Kieft was inderdaad bijzonder, hij had iets speciaals. Het was de twinkeling in zijn ogen die haar hadden beroerd. Gedreven door krachten die ze herkende uit haar verkeringstijd met Dirk, had ze naar Wims welgevormde bovenbenen, zijn souplesse en zijn te korte short gekeken. God, wat had ze graag zijn bezwete lijf willen betasten, willen opsnuiven. Toen. En nu… De stationsklok in haar werkruimte tikte rustgevend door; geen moment was het overstemd geweest door gejuich, toeters of claxons. Wel had er beneden een vloek geklonken, ongeveer een uur nadat ze naar haar atelier op zolder was gegaan. Anna keek naar de wijzers en schudde haar hoofd. Nog een paar minuten. Ze moest opschieten; een verlenging werd haar niet meer gegund. “Ja! Ja! Sneijderrrrrrr!” joelde Dirk beneden. Anna slaakte een zucht. Haar opdrachtgever zou onwaarschijnlijk nu binnen een half uur op haar stoep staan. Op een afstand bekeek ze opnieuw het schilderij en rustig mengde ze de kleuren op het palet. Ze bewoog haar hoofd dichter naar het doek en precieus bracht ze met de kwast de laatste accenten aan. Een laatste blik, een laatste streek, een laatste afscheid… “Jaaaaaaaaaaaah!” Servies viel in de huiskamer aan diggelen en Anna’s kwast, die schoot uit. Oranje verf spetterde tegen haar overhemd en een lange streep schoot van de voet van Wim. Haar Wim…