Er waren 2 mogelijkheden: ongezellig in mijn flatje voor de buis gaan zitten, of een café opzoeken met een grootbeeldscherm. Dat had ik nog nooit gedaan, maar zo’n WK-wedstrijd tegen Mexico is natuurlijk een uitgelezen kans om dat eens te ervaren. Vroeg genoeg stapte ik de deur uit om een kroeg in de buurt te bezoeken. Bij aankomst was het al een drukte van jewelste. Er werd in gezamenlijkheid gezongen, gepraat en gelachen. Met een pilsje in mijn hand zocht ik naar een gesprekspartner, tot mijn smartphone afging. Mijn vriendin. ‘Hoi, Jules, met Linda hier. Kom je vanavond gezellig bij me?’ ‘Sorry Lin, ik wil hier in een café naar de wedstrijd tegen Mexico kijken. Lijkt me we leuk.’ ‘Laat je me in de steek? Ik wil samen met jou die wedstrijd zien.’ ‘Nou zeg, vorige keer tegen Spanje viel je op mijn schoot in slaap tot die goal van Robin.’ ‘Ja, weet ik. Toen heb je me wakker geschreeuwd. Ik kreeg bijna een hartstilstand. Maar vanaf dat moment heb ik meegeleefd als een echte voetbalfanaat, toch? Ik zou het erg vinden als ik hier alleen moet gaan zitten kijken.’ Dit kon ik natuurlijk moeilijk weigeren. Bovendien zat er misschien na afloop nog een leuk extraatje in het vat. Snel gooide ik mijn goudgekleurd biertje achterover en even later ging ik op weg. Door de haast struikelde ik over een drempeltje en kwakte voorover op de grond. Mijn knie voelde niet goed, maar ik zette door en hinkelde zo vlug ik kon naar mijn flat, pakte de autosleutels en binnen twintig minuten zat ik bij Linda op de bank met een dikke, natte zwachtel om mijn knie. Ik kan zeggen, het werd een genoeglijk avondje. Linda leefde mee als de beste. Vooral de laatste minuten waren hectisch. Uit enthousiasme gooide ze alles de lucht in, schreeuwde het uit, stompte me en schopte alle kanten uit. En ja, ook tegen mijn geblesseerde knie. Het werd nog wel een leuke, lange avond. Maar de volgende wedstrijd misschien toch maar in het café bekijken. Is wat rustiger en minder gevaarlijk, lijkt mij.