Maddbrug, ik wens je zoveel beterschap :nod: ‘Kniesoor,’ schamperde hij alvorens de deur dicht te slaan. Waarna de avond zich in stilte voor haar uitstrekte. Het was zondagavond, negenentwintig juni tweeduizendveertien en Nederland speelde tegen Mexico in het wereldkampioenschap voetbal. Jitzak had met haar naar de wedstrijd willen kijken; hij op de enige stoel die het appartement nog rijk was en zij op haar knieën op de vloer. Zij had categorisch geweigerd, zij zag hem nu liever niet dan wel en haatte voetbal. Jitzak begon haar te benauwen. ’s Nachts sloop hij rond en overdag veinsde hij vallende ziektes. Triomfantelijk over haar hoewel kortstondig verkregen vrijheid, sleepte zij de stoel naar haar computer, nam plaats en trok haar kniehoge laarzen uit. Haar kniekousen eenmaal bevrijd, meurden lichtelijk maar dat deerde haar niet. Zij dacht aan de kniepertjes die haar moeder had gebakken en het zakje knienenkeutels dat zij in haar tas had gedaan. Haar dappere moeder die Jitzak niet vertrouwde en recent was geopereerd aan een kniedistorsie. Verliefd streelde zij over haar nieuwe toetsenbord. De letter o had het in de vorige begeven. Die was op een nacht, zonder haar toestemming, gaan hemelen en had de punt meegesleurd. En toen kon zij haar geliefde woordjes als boos en goddeloos niet meer schrijven en deed een internetbestelling kusjes in plaats van rode kousjes. Zij moest hard aan het werk; zij had zich in haar hoofd gezet schrijfster te willen worden. In een hallucinerende stilte, een kleine twee uur later, was zij nu echt alleen op de wereld, brak haar glas. Zij had er van schrik ingebeten, de scherven staken uit haar mond toen een langgerekte schreeuw uit honderden voetbalkelen haar scoorde.