Wekelijkse opdracht #18 Mexico-Nederland Ik heb de oudste tien minuten voorsprong gegeven om haar pyjama aan te trekken en tanden te poetsen, wat geen van beide gebeurd is als ik haar kamer binnenstap. Onder mijn dwingend oog loopt het tempo iets op, maar uiteindelijk is er, wanneer ik om half acht onverbiddelijk opsta en het licht uitdoe, toch weer de grote teleurstelling dat er niet zoveel tijd voor voorlezen was als ze eigenlijk zou willen. “Maar ik kan echt niet sneller,” jammert ze na tijdens de laatste kus. “Jawel. Misschien lukt het morgen beter, als je gelijk begint met uitkleden, zonder naar je speelgoed te kijken ...” “En waarom mag ik altijd alleen de eerste helft van het voetbal kijken,” gooit ze het ineens over een andere boeg om mij bij haar te houden. “Omdat de tweede helft na bedtijd is.” “Maar ik wil weten wat er na afloop gebeurt.” “Dan gaat iedereen naar huis.” “Maar de voetballers!” “Die ook. Die gaan zich omkleden en lekker uitrusten.” “Maar als ze winnen?” “Dan ook.” En daar heb ik uiteindelijk dan toch de deur bereikt. De tweede rukt zich met moeite los van het scherm, maar vooral uit papa's armen. Tijdens het tandenpoetsen babbelt ze onverminderd voort dat zij samen met papa voetbal mocht kijken. “En ze gingen roetsj, roetsj, roetsj heen en weer rennen,” gebaart ze enthousiast met het kliederige borsteltje schuim en speeksel heen en weer zwiepend. “Probeer maar te poetsen zonder kletsen, schat.” Sokken en onderbroek gooit ze zelf in de wasmand, de luier pakt ze zelf uit de la en de pyjama gaat helemaal zelf. Zonder hulp. Maar met vijf keer: “Moet deze of deze kant voor?” Moederschap betekent geduld hebben. Eindelijk plof ik op de bank naast mijn man. Mijn hoofd op zijn schouder, mijn hand op zijn knie. “En?” vraag ik voor de vorm. “2-1,” begint hij enthousiast. “Zo'n onwaarschijnlijke poeier van Sneijder! Wacht.” Hij grijpt de iPad om mij dat wondermooie goal te kunnen laten zien. “Strak,” zeg ik, terwijl ik mijn ogen voel dichtzakken.