Mexico-Nederland Jemig, wat was ik nijdig. De hele wedstrijd al. Wat een gestuntel, zo ondervond ik de wedstrijd. De marktwaarde plus het presteren van spelers zakten per minuut. Normaal gesproken boeien voetbalwedstrijden mij niet zo, maar nu wel. Dus kijk ik tv, onderuit gezakt in mijn relaxstoel. Nu zat ik op de voorste rand van de stoel met mijn voeten op de grond. Bij mij steeg de spanning naar hoge toppen en ik merkte dat deze wedstrijd niet goed was voor mijn hart. Het bonkte. Tel daar bij op dat mijn man, zoals opmerkelijk veel mannen dat doen, zenuwachtig met zijn knie op en neer wipte. Zijn voorvoet op de grond en maar op en neer gaan, wel zes keer per seconde. Soms legt hij ook nog een andere voet op die ene knie en ik heb een uitzicht waar ik zeeziek van word. ‘Hou daarmee op,’ snauw ik dan als liefhebbende echtgenote en hij doet het prompt om even later weer opnieuw te beginnen. Dat kan ik dus net zo goed niet zeggen. Enfin. Die Mexicaantjes waren behoorlijk rap. Ze renden alsof ze geen last hadden van een temperatuur van 29 graden, zeker niet nadat ze een doelpunt scoorden. Zo mogelijk werd ik nog nijdiger. Zij wel en ‘wij’ niet. Een vette achterstand: 1-0. ‘We’ gaan verliezen. Enkeltje Schiphol morgen. Ik zag het niet meer zitten, maar warempel: ze scoorden alsnog. Eén goede voorzet en pats, in het doel. De halve Schwalbe van Robben deed de rest. Klaas Jan Huntelaar die een prachtpunt scoorde zonder te stunten, maar door uiterlijk doodkalm en weloverwogen zonder zich te laten beïnvloeden door de keeper. De spelers waren moe maar ik was versleten na afloop van dit spektakel. Relaxstoel of niet, je kon mij na afloop uitwringen en opdweilen. Alsof het bij ons 29 graden was tijdens de wedstrijd. Doodmoe was ik van de spanning en het kijken en nu: de volgende wedstrijd zaterdagavond. Waar zal ik die avond zijn? Jammer, niet thuis in mijn heerlijke stoel waarin ik altijd kan ontspannen en uitrusten.