Kun je ook aangeven wat er precies onjuist aan is? Ik stel je reactie op prijs, maar geef n voorbeeld. Ik wilde t mooi schrijven maar onverteerbaar kan idd de keerzijde zijn. Het wil de laatste tijd even niet lukken, de inspiratie is zoek. Dan kun je zeggen ik schrijf m niet...of ik doe mn best en hoop verder te komen met aanwijsbare punten waar uit blijkt dat t niet lukt.

Dank je wel voor je reactie. Kijk...hier leer ik van. Fijn. Beter dan dat ik altijd hoor leuk of beeldend. Dit is leuk om te horen maar leer ik niets van. Ik moet je gelijk geven. Het is te opgeblazen. Geen gevoel.

Herschreven en wel, :-) en over mijn dichterlijke vorm, daar ga ik nog in oefenen. “Hey Bianca!”, is zijn enthousiaste roep, maar als ik om me heen kijk zie ik niemand die mij zo enthousiast roept. De zon schijnt fel, en steeds meer mensen zoeken een plekje op het zonovergoten terras. Ik bewonderde af een aan rennende obers die er altijd zo chique uitzien in hun zwarte schorten. Af en toe komt er een verfrissend briesje langs, maar net als ik het opmerk lijkt het of de wind ook zijn rust zoekt op het overvolle terras. Ik kijk nog eens om me heen. “Wie is toch de stem die mij riep?”. Verbaasd kijk ik om me heen en kan niet anders concluderen dat ik me vergist heb. Aan tafel wordt mijn flesje frisdrank met een sis open geklikt. “Heyyyy Bianca!”, hoor ik nogmaals. Zie je wel, denk ik. Ik hoor het echt. En weer zoek ik het terras af, om te ontdekken waar de stem vandaan komt. Als ik langs de tafeltjes af kijk, kijk ik naar een berg van gekleurde tassen naast een paar gezette vrouwenbenen in hardroze hakschoenen. Mijn blik volgt de benen omhoog naar de hoogblonde mevrouw die net een hap neemt van haar ijs coupe. Ik wordt afgeleid door een man die dolenthousiast naast haar staat te zwaaien. Daar staat hij, nog even aantrekkelijk als altijd en geen spat veranderd. Diep bruine ogen kijken me stralend aan, een spierwitte lag komt tevoorschijn. De prachtige man die elke ochtend 4 jaar lang bij mij op het station op de trein stond te wachten. Ogenblikkelijk krijg ik het warm van binnen. Ik kan mijn ogen niet geloven dat hij, na al die jaren, toch als herkenning naar mij zwaait en uit volledige verlegenheid kijk ik achter me. Tot mijn verbazing zie ik een jonge vrouw die even dolenthousiast terugzwaait. Geschrokken draai ik terug en zie hoe de prachtige man mijn kant op komt lopen. Kijkt hij nu echt naar haar? Ik kan niet anders concluderen dat zijn ogen op mij gericht zijn. Als de man dichter bij komt en langs mijn tafeltje loopt, went hij zijn blik af, kijkt me recht in de ogen aan en geeft me een knipoog, om vervolgens bij de jonge vrouw, nonchalant aan het tafeltje plaats te nemen.

Dank je wel voor je uitgebreide beoordeling en dat je de moeite hebt genomen het te lezen. Jouw punten neem ik mee, om het de volgende keer nòg beter te kunnen doen.

Dank je wel voor de herbeoordelingen. JoanneE: Ik ook.. hahahahaha... Leonardo de d-tjes en t-jes, ik moet erop letten, ik weet. Een prachtige man,...hummmm ja...je hebt gelijk, het zegt idd niets. Schrijvenmaar: Als je tips wilt geven, heel erg graag. Ik maak een overzicht van do's en don'ts die ik er de volgende keren bij kan houden, om yes yes...nog beter te kunnen schrijven.

Dank je wel Alicia. Tja.., er blijken altijd nog meer mensen te zijn die Bianca heten en de mooie man ook kennen. Een voor je gevoel gênant moment. Voor wie wil.....heb ik het verhaal nogmaals herschreven. En nu niet denken, ik zeg maar niets, want ze heeft al zoveel kritiek gehad...beoordeel het of je voorgaande stukken nooit gelezen hebt. :-) “Hey Bianca!”, is zijn enthousiaste roep, maar als ik om me heen kijk zie ik niemand die mij roept. Het is warm, en steeds meer mensen zoeken een plekje op het zonovergoten terras. Ik bewonder de af en aan rennende obers die er altijd zo chique uitzien in hun zwarte schorten. Er komt een verfrissend briesje langs, maar net als ik het opmerk, lijkt het of de wind ook zijn rust zoekt op het overvolle terras. Ik kijk nog eens om me heen. “Wie is toch de stem die mij roept?”. Verbaasd blijf ik zoeken maar kan niet anders concluderen dat ik me vergist heb. Aan tafel wordt mijn flesje frisdrank met een sis open geklikt. “Heyyyy Bianca!”, hoor ik nogmaals. Zie je wel, denk ik. Ik hoor het echt. Nieuwsgierig geworden naar de man die mij roept, probeer ik om de ober heen te kijken en speur ik elke zitplek af. Een man met een grote snor, neemt een slok van zijn lauwe geslagen biertje. Het tafeltje ernaast hangen een paar jongens onderuit gezakt in de stoelen, druk spelende met hun telefoon. Als ik langs de tafeltjes af kijk, kijk ik naar een berg van gekleurde tassen naast een paar gezette vrouwenbenen in hardroze hakschoenen. Mijn blik volgt de benen omhoog naar de hoogblonde mevrouw die net een hap neemt van haar ijs coupe. Ik word afgeleid door een man in een veel te groot Diesel T-shirt, die dolenthousiast naast haar staat te zwaaien. Wauw! Daar staat hij! Nog even aantrekkelijk als altijd en werkelijk geen spat verandert. Diep bruine ogen kijken me stralend aan, een spierwitte lach komt tevoorschijn. Een man die elke ochtend 4 jaar lang bij mij op het station op de trein stond te wachten. Ogenblikkelijk krijg ik het warm van binnen. Ik kan mijn ogen niet geloven dat hij, na al die jaren, toch als herkenning naar mij zwaait en uit volledige verlegenheid kijk ik achter me. Tot mijn verbazing zie ik een jonge vrouw die even dolenthousiast terugzwaait. Geschrokken draai ik terug en zie hoe de prachtige man mijn kant op komt lopen. Kijkt hij nu echt naar haar? Ik kan niet anders concluderen dat zijn ogen echt op mij gericht zijn. Ik voel hoe mijn wangen rood worden, en mijn adem een teugje overslaat. Als de man dichter bij komt en mijn tafeltje passeert kijkt hij me recht in de ogen aan en geeft een knipoog, om vervolgens bij de jonge vrouw achter mij, aan het tafeltje plaats te nemen.

Dubbele kreten? Tell me! Niet dat ik het nu nog n keer overdoe hoor. Woensdag weer een volgende kans. Anders blijven jullie bezig. hahahahaha.