Zo maar een kennis, Maaike. In de zon, met mijn ogen dicht, streelt de appeltaart mijn tong. ‘Hey, hallo! Dat is ook toevallig!’ Ik hoor zelfs een echo, zo galmt haar stem over het terras. Mijn nekharen staan overeind. Ik gluur door mijn wimpers heen en het beeld voltooit de herinnering. Haar dominante uitstraling vermorzelt mijn idee om net te doen of ik haar niet ken. Toen ik vanmorgen Rotterdam binnenreed kreeg ik een wee gevoel in mijn maag en terwijl mijn achterwiel een stoepje pakte, realiseerde ik me dat dit de stad was van Maaike. Maaike is de ex- vriendin van mijn broer. Haar aanwezigheid weet ieder spotlicht te vullen. Ze is lang, slank, listig en haar gespleten tong werkt verlammend. Van een Python kan men meer medeleven verwachten. Henk was slechts gebiologeerd door haar grote borsten. Hun relatie was als een rollercoaster, hij zocht zijn vrijheid bij de Marine en scheepte mij met haar op. Binnenkort zal zijn schip de haven wel weer aandoen. Omdat ik haar in ons dorp moeilijk kon ontlopen, paste ik het gedoogbeleid toe. Toen ze hier ging studeren vond ze waarschijnlijk wel een groter publiek maar nog steeds geen applaus. Haar zware parfumlucht kondigt de onvermijdelijke confrontatie aan. Ik haal diep adem, zet een glimlach op mijn gezicht en ik kijk op. Mijn blik treft haar decolleté dat nog steeds groot is, maar vooral bloot. Haar vuurrode lippen omhullen een door nicotine aangeslagen gebit. Haar brede lach is echt. De gretige blik in haar zwaar opgemaakte ogen scheert over mijn hoofd. Haar slachtoffer zit achter mij! Opluchting maakt plaats voor nieuwsgierigheid en ik gluur over mijn schouder. Daar zit een voor mij bekend persoon. Met een grote grijns op mijn gezicht richt ik me weer op mijn overheerlijke appeltaart. Ik laat Henk lekker bezwijken!