Suze. Tussen mijn eerste en tweede biertje in, stond ze voor me. “Dag, Adriaan,” zei ze. Het timbre in haar stem klonk nog net zo als in mijn herinnering. De tijd en de oceaan die ons hadden gescheiden, had dat niet vervaagd. De stemmen van vrouwen die ik daarna had leren kennen, hadden nooit zo warm geklonken als de hare. “Ik heb lang naar je gezocht,” zei ze. Ik zette mijn hand boven mijn wenkbrauwen en keek omhoog in de zon. Ze was mooi, nog steeds. Gebruinde, strakke benen staken onder haar zwierige rok van batikstof uit en nog steeds droeg ze slippers. Slippers, waarop ze lichtvoetig over witte zandstranden had bewogen, fantaserend over onze toekomst. Hand-in-hand. Haar donkere ogen hadden gefonkeld, net als de sterren waaraan we onze eeuwige trouw beloofden. “Dus dit is jouw vrouw?” De warmte in haar stem was even snel verdwenen als ik uit haar leven. Ik knikte en keek opzij. “Carin, dit is Suze.” “Suze Rumena?” Suze glimlachte en ik kon niets meer uitbrengen. ‘Ik heb veel over je gehoord,’ zei Carin. Suze kuchte. “Maar niet alles.” Ze draaide langzaam haar hoofd naar mij en keek me indringend aan. “Ik ben niet alleen.” Tinggal dengan saya: het waren de laatste woorden die ze me had nageroepen, maar ik was niet bij haar gebleven. Ik was te jong en bang. In Nederland wilde ik haar vergeten en zou ik haar hebben vergeten als Suze niet mijn hand op haar buik had gelegd. Na dat moment heb ik altijd naar het juiste gezocht. Toen ik het eenmaal wist, was het moeilijk om het juiste te doen. “Met wie ben je hier dan?” Carin keek mij en Suze beurtelings aan. Haar opengesperde ogen bevestigden haar vermoeden dat altijd tussen ons in had gestaan. Suze legde haar hand op mijn onderarm. “Ik heb haar gehouden, Adriaan.” Ze draaide zich om en wenkte een jongedame die aan de overkant van het terras stond. Ze was licht getint en ergens had ze iets vertrouwds. Ik wist het. Suze had het juiste gedaan. In gedachten proostte ik op het leven.