Bedankt allemaal voor de positieve reacties Dat je kinderen niet om twee uur in de middag naar school brengt, had ik over het hoofd gezien. Inderdaad, dat kan niet, omdat de lezer bij zoiets blijft haken. Waarom vindt dat kind Patricia raar? Ik weet het niet, maar ik denk dat Patricia er niet zo heel doorsnee uitziet. In een langer verhaal zou ik daar iets over schrijven. De legging met tijgerprint past voor mijn gevoel best bij een muizig type. Een vrouw op leeftijd ziet er meestal erg zielig uit in zulke kleding. Misschien zou ik haar in een verbeterde versie een broek met van die driekwart pijpen laten dragen, een witte die te strak zit en ook niet zo passend is bij iemand die aan de zware kant is. Is Patricia een lesbo? Misschien wel, maar ik denk eerder dat zij, hoe noem je het, metroseksueel is: ze stort zich in en op alles wat leuk is. Mijn hp's zijn nooit hetero, niet voor 100% in ieder geval. Dat is zo omdat ik dan teveel moeite zou moeten doen om haar liefdesleven in te voelen en bovendien gaan bijna alle verhalen en films over hetero's, dus wat variatie voor een betere beeldvorming is wel handig. Het leuke van deze schrijfoefeningen en vooral de reacties met vragen is dat ik nog dagen bezig ben met zo'n personage. Al die korte stukjes die ik hier tot nog toe heb geplaatst, zijn vast nog eens handig voor hergebruik. Hopelijk gaat SOL nog lang door met de weekopdrachten.

Een ietwat aangepaste versieTerras Eindelijk een dag met zon. Het was al half juli en tot nu toe had het bijna dagelijks geregend en gewaaid. Patricia liep langs het Leidseplein, waar de terrassen al bijna vol zaten. Ze besloot niet meer te gaan werken en nam plaats aan een tafeltje aan de rand van één van de uitspanningen. Ze stak een sigaret op en met haar ogen dicht blies ze de rook in de richting van de zon. Een pilsje zou ze nemen. Of misschien toch een wijntje, wat maakte het ook uit dat het pas twee uur was. “Hé, Patricia,” hoorde ze ineens. Ze keek op. Een vrouw met aan iedere hand een klein kind stond haar glimlachend aan te kijken. Ze was bleek en haar gezicht was diep doorploegd met rimpels. Haar stevige benen kwamen goed uit in de legging met tijgerprint. “Hoi,” zei Patricia. Hopelijk maakte de vrouw zich bekend. “Wat goed dat ik jou weer zie. Denk je nog weleens aan die tijd?” De vrouw schaterlachte nu. Patricia groef in haar geheugen: één van haar one-night-stands zou het niet zijn, dat mens dat zo uit een folder van de Lidl gestapt was. Zelfs dronken zou ze die niet versierd hebben. “Oma, ik wil weg, dat is een eng mens,” zei het jongetje aan haar rechterarm. “Ze heeft heksenhaar!” “Straks gaan we, lieverd, nu even stil zijn,” sprak de vrouw. “Oh god, wat hébben we toen gelachen! Zoals jij altijd binnenkwam om een uur of tien en wat Van Vleuten ook zei, je trok je er niks van aan. Zo jammer dat je er uitgegooid werd!” Nog ging er geen lichtje branden. Een ex-collega, zover kwam Patricia nog wel, maar bij welk bedrijf was dat geweest? Ze was zo vaak ontslagen. “Zeg, ik breng de kinderen naar hun vader, en dan kom ik terug, dan kunnen we eens lekker bijkletsen,” zei de vrouw. Ze liep weg nadat ze met een slap handje had gezwaaid. Het jongetje rende half voor haar uit, alsof hij haar meetrok. Patricia wachtte tot ze haar niet meer kon zien en stond op. Ze ging de andere kant op.

Bedankt voor je reactie, Leonardo. Ik heb wat kleine aanpassingen gedaan, op basis van het commentaar van de mensen die hier hebben gereageerd.