Er komt er weer eens één op me af. Vanaf mijn plek op het terras zie ik hem goed aankomen. Het is een man, midden twintig, donker haar. Ik reken terug, dit moet er één uit mijn tijd in Utrecht zijn. "Ha, meneer Hofjes, toch?" Ik knik. "Wat leuk om u nou nog eens tegen te komen!" Ik glimlach zwakjes naar de jongen en zeg: "Insgelijks." Ik bekijk zijn gezicht nog eens goed. Hij komt me niet bekend voor. Om me een houding te geven zeg ik: "Hoe gaat het ermee?" "Goed, ben geschiedenis gaan studeren." Nu moet ik echt glimlachen. "Dat is goed om te horen." Altijd leuk. Ik besluit de gok te wagen. "Wat was je naam ook alweer?" Zoals verwacht kijkt de jongen licht teleurgesteld. Dat doen ze altijd. Meestal vermijd ik het om naar hun naam te vragen en houd ik het gesprek kort. Als ik wel naar hun naam vraag krijg ik dat sippe gezicht te zien. Ze verwachten altijd dat ik ze nog herken. "Joost. Joost Zinger." "Ah ja." Even blijft het stil. Dan lacht Joost plotseling en zegt: "Weet u nog, toen Laura een keer vergeten was dat ze huiswerk had? Ik zal nooit vergeten hoe u haar toen vijf minuten lang in stilte aanstaarde. De hele klas lag in een deuk maar Laura is van schrik nooit meer haar huiswerk vergeten." Ik herinner me Laura net zomin als ik me Joost herinner. Wel tientallen keren heb ik een leerling op die manier aangestaard. Werkt altijd. De herinnering doet Joost in gedachten verzinken. Ik voel een nieuwe 'weet u nog?' opkomen en kap het gesprek snel af. Als de jongeman wegloopt kan ik een glimlach toch niet onderdrukken. Het is goed om herinnerd te worden.