Uitgeput van het winkelen liet ze zich dankbaar vallen op een stoel van het eerste terrasje dat ze tegenkwam. ‘Hé Loes,’ klonk het even later enthousiast, terwijl er een man naar haar toe kwam lopen. Verdorie, dat was die vervelende Nick. Breed lachend ging hij naast haar zitten. Hij gaf haar geen hand. ‘Ik herkende je aan je haar. Nog steeds hetzelfde saaie kapsel. Je gezicht laat de sporen van de laatste jaren wel duidelijk zien.’ ‘Nog altijd de vriendelijke, complimenteuze, Nick, merk ik.’ ‘Ik ben alleen maar eerlijk.’ ‘Eerlijk? Beledigend, bedoel je. Wat dat betreft ben je geen spat veranderd. Het was beter geweest als je iets aan je lichaam had gedaan. Je hebt de houding van een banaan en je buik heeft de vorm van een meloen aangenomen. Weet je dat je haar ook sterk uitgedund is?’ Verbijsterd staarde hij haar aan. ‘Van een aardig, verlegen meisje ben je een vogel met een scherpe snavel geworden.’ ‘Sommige mensen ontwikkelen zich. Jammer dat het jou niet is gelukt. Je hebt vast geen vrouw en kinderen.’ ‘Eh … ik ben wel getrouwd … geweest.’ 'Als je nog steeds dezelfde pestkop bent, dan heeft het huwelijk vast niet lang stand gehouden.’ ‘Hallo, ik dacht een gezellig praatje te kunnen maken met een oud-klasgenote.’ ‘Gezellig met jou? Zo te horen heb je niet veel in je leven geleerd.’ Nick stond op en trok de tafel omhoog. Daardoor viel de inhoud van haar kopje op haar broek. Glimlachend keek ze ernaar. Eindelijk had ze die rotzak van repliek kunnen dienen.