Wekelijkse opdracht #17 Zomerkennis Ze lachen hard. Te hard. Het hele terras lijkt ervan te schudden. Korpsballen. Al zullen ze zelf wel 'Corps' zeggen. En dan klinkt het als 'kawrps'. Eindeloos zonde van zo'n mooie oude stad en vooral van die heerlijke terrassen op het water, om zo vergeven te zijn van de nadrukkelijk vervelende mensen. “Heeee!” tettert het nu ook veel te hard. Te hard en te dichtbij. “Eeeeee, Linda!” Nee toch. Welk stuk dronken onbenul kent mij, herkent mij en haalt het in zijn botte harses mijn naam ongevraagd over het hele terras te slingeren in zijn stomme geaffecteerde tongval? Moet ik hier nu ook nog op reageren? Kan ik nog ongezien wegkomen, doen alsof ik het niet ben? “Lekkere, lekkere Linda,” galmt hij al snel in mijn geërgerde oor. “Lekkerrrrrrre ...” Rillingen lopen over mijn rug. Dat had ik al een poos niet meer gehoord. En zijn accent is er niet beter op geworden. Mijn ergernis is inmiddels in woede overgegaan. Onbegrijpelijk woest kolkende woede als ik die eindeloos domme grijns vlak boven mijn decolleté naar beneden zie kwijlen. Maar hoe harder het kookt vanbinnen, des te koeler ben ik van buiten. “Dag, Geert,” glimlach ik poeslief terwijl ik opsta en wegloop. Hier heb ik toch niets, maar dan ook helemaal niets mee te maken.