‘Zou ik er misschien bij mogen komen zitten?’ Verstoord kijk ik op van mijn laptop waarop ik druk bezig was met een modeartikel. ‘Sorry?’ Ik zie hoe de mollige vrouw voor me wat ineen duikt. ‘Herken je me dan niet?’ Ik staar haar aan, maar er is niets wat me te binnen schiet. ‘Sorry, kun je me misschien helpen?’ Ze friemelt met haar handen aan de lege stoel tegenover me. ‘We zaten bij elkaar op de middelbare school.’ Nog steeds gaat er geen lampje branden. ‘Van den Akker, Pietronella van den Akker,’ ze steekt haar hand uit, maar ik neem hem niet aan. Even lijkt ze uit haar evenwicht, maar ze herstelt snel. ‘Nog niet?’ Ik schud mijn hoofd. Een paar keer haalt ze diep adem. ‘Pietronella van den Akker is een stakker en haar lijf kan wel wat strakker,’ zingt ze zachtjes. Plots herinner ik het me weer. ‘Neem plaats.’ Ze schuift de stoel naar achteren en gaat zitten. ‘Wat wil je van me?’ ‘Niks... Ik bedoel, een excuses. Ik wil een excuses.’ Ze houdt haar blik naar beneden gericht. Aan alles merk ik dat ik na al die jaren nog steeds de macht over haar heb. ‘Waarom?’ Ik leun naar achteren en sla mijn armen over elkaar heen. Haar ogen schieten even omhoog. ‘Ik geef mijn excuses niet zomaar. Ik geef het alleen als iemand het heeft verdiend en ik me echt schuldig voel.’ Ze krimpt nog meer ineen. ‘Sorry, maar het enige wat ik voel als ik naar je kijk is de dringende behoefte om je een make-over te geven.’ Haar gezicht begint rode vlekken te krijgen. ‘Als je me zou willen excuseren, ik heb nog meer dingen te doen.’ Ik neem een grote slok van mijn wijn en stort me op mijn laptop. Het duurt niet lang voordat ze opstaat en de straat uit verdwijnt. Hopelijk heeft niemand ons samen gezien.