Zie me hier nou liggen, een stuk oud en verroest ding. Een stuk oud ijzer. Weet je, ik was vroeger helemaal niet groen. Ik was wit. Niet gewoon wit. Prachtig schitterend blinkend wit. Iedereen keek vol bewondering naar mij. Nu lig ik hier. Geen mens ziet me nog. Geen haan die naar me kraait. Geen hond die in m’n zachte bandjes bijt. Pas op, jullie denken dat ik klaag, maar niets is minder waar. In mijn bel zit nu een klein huisje verborgen. Nee rinkelen doet die al lang niet meer. Het dekseltje stond al schots en scheef voor ik mijn nieuwe thuis had gekregen. Mijn spaken zijn als een heuse speeltuin en de trappers worden als glijbanen gebruikt. Aan m’n stuur zijn kleine takjes en algjes blijven hangen, die zachtjes wiegen op de stroming. Van tijd tot tijd komt er wel eens een visje proeven aan het mos dat me overal bedekt. Onder m’n zadel schuilen de kleinsten wanneer ze verstoppertjes spelen, of wanneer een veelvraat voorbij zwemt. Wat is het heerlijk hier onder in de vijver. Ja, ik denk wel eens aan die tijd dat ik van huis naar school en van school naar huis reed. Ik moet toegeven, het kan hier wel eens koud zijn. Al dat nat is niet goed voor mijn ijzerwerk. Het lichtje werkt al lang niet meer, de reflectoren reflecteren niet meer. En als ik zo op een mooie dag door het water naar boven kijk, hoor ik hier en daar wel eens een fietsbelletje. Heimwee overvalt me dan, maar olie heb ik niet meer om een traantje te kunnen laten. En dan is het enkel kwestie van positief te denken. Ik ben niet zomaar een fiets, ik ben nu een speeltuig, een speelplaats, een heus pretpark op zich. Wie doet beter?