Dit was de vierde keer in drie weken. Verbijsterd staart André naar de achterband van zijn fiets. Hoe kan dat nou? Steeds als hij van school naar huis wil rijden, staat er een band leeg. Ligt er ergens glas waar hij steeds doorheen fiets? Het lijkt wel of er een pechduiveltje meefietst. Sinds hij met Linda naar huis fietst, hebben ze vaak samen op haar rijwiel gereden, Linda zal wel denken dat hij het expres doet, zodat hij haar achterop haar fiets naar huis kan brengen, terwijl zij het middel van André omklemt. Als hij de volgende dag weer naar de inmiddels geplakte fiets loopt, ontdekt hij dat het geen pechduivel is, maar een mens van vlees en bloed. Hij ziet een onbekende knaap met een mes bij zijn fiets staan. ‘Hé, wat moet je daar’, schreeuwt hij, terwijl hij erop afrent. Als een haas rent de jongen weg. Even later vertelt hij het aan zijn vriendin. ‘Die knaap was grof gebouwd en had rood haar.’ ‘Dat is vast Robbert, een buurjongen. Een enge agressieveling.’ ‘Nou, dan ga ik maar eens met hem praten.’ Als hij kort daarna bij de bandenprikker aanbelt, blijkt Robbert een kop groter dan André ‘Dat is toch niet normaal, wat je steeds flikt. Waarom doe je dat, man?’ ‘Omdat je mijn meissie heb afgepik’, roept de ander en zonder enige waarschuwing belandt zijn vuist op het rechteroog van André. ‘Ach, klojo, Linda is nooit je vriendin geweest.’ En meteen haalt ook André uit naar zijn opponent. Er volgt een stevige matpartij, tot de moeder in de gang verschijnt en roept: ‘Ophouden Robbert. Ben je weer bezig?’ Als de gehavende André het verhaal aan Linda vertelt, omhelst zij hem en geeft een dikke kus. Voor het eerst.