#14: Brief

Wat valt er voor mij nog te zeggen? Spijtbetuigingen? Nee! Angstgevoelens? Natuurlijk, wie niet? Mijn uren zijn geteld. Eigen schuld, zeggen ze, had je die cipier niet moeten vermoorden. Maar wat hadden ze verwacht? Dat die domme gevangene zijn vieze vingertjes zou accepteren? Mogen gevangenen zich niet verweren tegen dat soort smerige praktijken? Ik mag dan voor roofmoord zitten, daarmee zijn mijn rechten niet verdwenen. Het recht op zelfverdediging bijvoorbeeld, maar dat schijnt niet te gelden voor het drek van de samenleving. Maar goed… Hier in solitair is tijd genoeg om na te denken en wrok koesteren zal niet helpen. Mijn lot heb ik geaccepteerd. Met wapenbezit kom je nog wel weg, zeker als het een aangescherpt stukje plastic is, maar dan moet het niet in de nek van een bewaker terechtkomen. Dat heeft mij genekt, letterlijk. Haha, snap je hem? Gelukkig is het sterven tegenwoordig wat humaner (zo zeggen ze het toch?) dan in de Middeleeuwen: geen ophanging, vierendelen of beulsbijl. Nee, nu hoef je alleen twee prikjes te overleven voordat je doodgaat. Eigenlijk wel ironisch, hoeveel moeite er voor een wandelende dode wordt gedaan. Ze laten mij zelfs deze brief schrijven, met waskrijtjes zodat ik mijzelf niet verwond, en voor mijn maaltijd vanavond heb ik biefstuk met oestersaus besteld. Jammie! Wel, er is niets meer te vertellen. Het schrijven heeft mij een laatste beetje rust gegeven. Nog twee keer zal mijn solitaire opsluiting worden doorbroken, voordat ik de eeuwige eenzaamheid tegemoet ga. Het ga jullie goed. Liefs, G.B.