Ode aan Maddbrug Woedend was ik op mijzelf toen de chirurg naast mij knielde en zei dat tijdens de oneindig lange uren dat ik daar had gelegen microscopisch onderzoek had uitgewezen dat ik kanker had. Het team chirurgen had maar een deel van mij weggenomen. Met lymfestations en al. Zonder mij wakker te maken en te vragen of ik het goed vond. Nu ben ik thuis en lig op mijn bed in de woonkamer waar die nooit heeft gestaan. In de plaats van mijn rode bank die in het tuinhuis is gezet. Terwijl muizen er gaten in knagen, lig ik te wezen. Kijkend naar de lichtinval en luisterend naar vogels in het zwerk. Ook ik heb een gat. Ik vraag mij af wat zij ermee hebben gedaan, waarom ik niet gevraagd heb het mij terug te geven. Dan had ik het begraven en er een plant voor teruggekregen met longblaasjes als fuchsiabelletjes. Een stoet aan vreemdelingen dient zich aan. Zij bellen aan de deur, ruiken vies en willen mij onder de douche zetten. Ik weiger nog langer. Ik leef op pijnstillers en ben er dol op. Ze doen mij giechelen en onderdrukken mijn fantoompijn. Langzaamaan kom ik terug. Het duurt moede maanden. Ik laat mij niet kisten en zeg adieu tegen kanker.