Wekelijkse schrijfopdracht #14 - Laatste brief naar huis

Mama, Het is me nog steeds niet duidelijk of dit echt is of een nachtmerrie. Het is alsof een lawine me op de grond drukt. Donder en bliksem om mij heen, het maakt me zo bang. Maar aan de waarheid valt niet te ontsnappen, de rotsen komen al op mij neer en de donder rolt: het is te laat. Medeleven is er niet voor mij, dat is ook niet nodig. Open je ogen, mama, zie hier je armzalige zoon. Hij is je sympathie niet waard. Was hij er net, dan ging hij alweer. Dan weer hoog, dan weer laag. Maar het maakt nu niet meer uit. Mama, het was een man. Het pistool tegen zijn voorhoofd, mijn vinger kromde om de trekker. Nu is hij dood. Mijn leven was net begonnen, maar het einde is al aangebroken. Alles is weggegooid en het is mijn eigen schuld. Maar ik wil niet doodgaan mama! Je had me nooit op deze aarde moeten zetten. Mijn tijd is nu gekomen, ik moet alles achterlaten en de waarheid in de ogen kijken. Het was nooit mijn bedoeling om je te laten huilen. Ga vanaf morgen verder, gewoon verder, alsof dit alles er niet toe doet. Iedereen kan het zien: het maakt me niets meer uit. Fred ---------------------------------------- Ik kon het niet laten :D