Het werd ineens zwart voor zijn ogen. Snel probeerde hij nog de leuning te grijpen, maar het was te laat. Gerrit smakte naar beneden. Hij voelde nog een bonk in zijn rug en een dreun op zijn hoofd. Daarna niets meer. Toen hij zijn ogen opende, lag Gerrit in een ambulance. Het eerste wat de ziekenbroeder vroeg welke datum het was?” “Waarom?’, vroeg de ander in zijn onnozelheid. “Weet je dat niet zelf, dan?” “Jawel, maar ik wil het van jou horen.” “Even denken hoor. Oh ja, het is vrijdag de 28e toch?” De man was tevreden en informeerde of hij nog iemand wilde bellen. In het ziekenhuis informeerde de arts wat er precies was gebeurd. “Ik was aan het fitnessen en werd wat zweterig en duizelig. Toen dacht ik, laat ik maar naar huis gaan. En toen viel ik flauw.” Er volgde een uitgebreid onderzoek. Zijn hoofd werd gescand, zijn hart onder druk gecontroleerd, zijn ribben en botten onderzocht, maar Gerrit bleek totaal niets te mankeren. “Gefeliciteerd, meneer, maar we willen u toch nog een nachtje hier houden voor verder onderzoek. We denken dat het een hartfalen is geweest.” “Nee hoor, ik blijf hier niet. Mijn hart is prima in orde. Het kwam alleen omdat ik mijn bidon vergeten was. Ik had moeten drinken tijdens het sporten. Mijn bloedsuiker was gewoon wat te laag geworden.” Na een flinke woordenstrijd, mocht Gerrit uiteindelijk gaan, maar niet voordat hij een verklaring had getekend dat de weigering voor eigen risico was.