‘Hij is dood, hè?’ Ze streek naast hem neer. ‘Ja,’ antwoordde hij, terwijl hij met zijn rug tegen een boomstam aanleunde. Ze hield de hand van de jongeman op de grond vast en streelde zijn haar. ‘Hij voelt nog warm.’ ‘We moeten doorgaan, we moeten verder het bos in.’ ‘Ze zullen hem vinden,’ zei ze. ‘Kom,’ hij pakte haar bij de schouder en trok lichtjes. Ze schudde hem van zich af. ‘Ik wil hem een graf geven, zoals het hoort.’ ‘Noor, we hebben geen tijd. Ze zullen zijn bloed ruiken, de signalen van de chip opvangen. We moeten hier weg,’ zijn stem klonk dringender. ‘Je wist het, of niet?’ De jongen die al verder gelopen was draaide zich plotseling om. ‘Wat wist ik?’ ‘Dat hij dood zou gaan.’ ‘We wisten het allebei,’ hij sloeg zijn ogen neer. Ze boog zich voorover zodat haar haar voor haar gezicht viel. ‘Waarom zei je niks?’ ‘We dachten dat jij het ook wist,’ Een lange stilte viel neer over het bos. ‘We moeten verder,’ hij strekte zijn hand uit. ‘Wat als ik het niet kan?’ ‘Ze hebben je nodig, je kan ze nu niet alleen laten.’ Ze twijfelde. ‘We kunnen zijn lichaam niet meenemen, dat is teveel gewicht.’ Ze knikte, gaf het lijk een kus en pakte de hand van haar broer stevig vast. Hij trok haar omhoog . ‘Hij zou willen dat we verder trokken,’ hij liet haar hand gaan en liep verder het bos in. Nog even keek ze om, toen volgde ze haar broer, steeds verder het bos in.