Aangezien mevrouw Jansen was geopereerd aan haar heup, had ik vanmorgen Spinoza de oude teckel van mevrouw Jansen meegenomen. Niets aan de hand zou je denken. Toen ik na een wandeling weer terug kwam lopen met Spinoza liet ik per ongeluk zijn riem los. Meteen stoof hij de weg op. Ik weet nog dat ik dacht, voor zo'n oud beest is hij nog behoorlijk actief. Tegelijkertijd zag ik vanuit mijn ooghoek dat onze buurman Dennis met zijn auto kwam aan geracet. Het leek bijna alsof hij extra gas gaf toen hij het hondje zag. Het voelde alsof ik deelnam aan een scene van een film waarbij het tragische hoogtepunt in slow motion wordt afgespeeld. Veel te laat stak ik mijn arm in de lucht en maakte met mijn hand een stopteken. Echter was het onvermijdelijke al gebeurd. Compleet in paniek rende ik de straat op naar het arme diertje toe. Volgens mij riep ik nog iets als 'Gore klootzak!' tegen de buurman. Lachend keek hij mij aan en reed verder alsof hij geen hond had gezien. Nu sta ik, met het levenloze lichaampje van Spinoza aan mijn voeten, te wachten bij de voordeur van mevrouw Jansen. Gelukkig duurt het momenteel lang voordat ze bij de deur is.