Als je de maan langzaam ziet opkomen, weet je dat het snel donker wordt. Maar nog steeds hadden we geen plek gevonden om te slapen. De vogels wel. Ze floten de dag uit als de kaars wie wij misten. Kees bleef op zeker moment gewoon liggen onder een richel met klimop en daar sloegen we dan maar ons kamp op. Het ging regenen. Eerst nog zo"n beetje miezeren met mist, maar toen voluit met harde wind en van die grote lange druppels.die van de kant op je neerzeiken. Kees kreunde. Bij het licht van een bliksem zag ik stenen vooruit. Soort gemetselde muur toch. Misschien een schuur of verlaten hof. Dus erheen dan. Met Kees. Maar Kees stonk ineens. Zodat Ilsa vroeg 'heb je in je broek gescheten' 'ja ik denk het wel' 'ach, kan iedereen gebeuren viespeuk' 'heb jij dan nooit alles laten lopen Ilsa?' 'hmm, ik ken jou niet genoeg' 'okee, eerst seks dan maar?' Voordat ik kon ingrijpen had Ilsa de arme Kees al een schop verkocht. Zoiets hoort gewoon niet te gebeuren waar ik bij ben. Dit ondermijnt mijn gezag. Dus ik gaf Kees nog een veel hardere schop in zijn gezicht, met een schuine blik op Ilsa dat wel, en raapte gedachteloos verder alle nog warm en los rondliggende gouden tanden op. Terwijl mijn gezag ernaar keek, bedoel ik. Ik sleepte de jammerende Kees naar wat inderdaad een schuur bleek. Gammele deur, mest op de grond en een ladder naar boven. Dit is een schuur, dacht ik nog. Kees ging dus bij de andere mest en ik met Ilsa naar boven in het stro. Zoiets lijkt misschien een pretje voor de onschuldige lezer, maar ik was vooral bang. Voor het onweer. Na elke klap had ik er minder vertrouwen in. En toen het dak eraf ging was ik dan ook min of meer voorbereid. De moeder van Ilsa heeft me later nog geschreven. Over de omstandigheden. En de zus van Kees bedankte me uitvoerig toen hij na zes maanden weer kon eten. Ja om eerlijk te zijn, ik moet al die fuzz niet. Als morgen maar de zon schijnt.