De voetheuvels van de Glimmerbergen schoten onder mij voorbij, terwijl ik richting de Treram-delta vloog. Tot kort hiervoor bevond ik mij nog boven de zandvlakten en toendra's die het grootste deel van Termalin bedekten, uitkijkend naar de drukbezochte oases en waterplassen die hier en daar de eentonigheid van het landschap doorbraken. Inmiddels had ik er genoeg gezien om het beeld in mijn gedachten te branden: de door zon gebarsten aarde, bezaaid met dode vissen, waar een doodswalm hing door de half gemummificeerde dierenlijken in de omgeving. Nu wilde ik vooral weten hoe het enige vruchtbare gebied - in normale jaren tenminste - van het rijk er aan toe was. Een vermoeidheid in mijn vleugels drong langzaam tot me door en verjoeg de grimmige vooruitzichten uit mijn gedachten. Hoeveel haast ik ook had om mijn opdracht van de Gulden Raad uit te voeren, ik moest toch echt rusten. Met een inwendige zucht vertraagde ik tot een glijvlucht en begon ik uit te kijken naar een geschikte plaats om te landen. Een tiental heuvels verderop vond in een klein gehucht - niet veel meer dan een stoffig plein met wat houten woningen en een gezamenlijke stal - waar ik neerstreek naast een drooggevallen vijver. Anders dan ik gewend was, kwam niemand mij begroeten. Vanuit de lucht had ik een paar vermagerde runderen zien lopen, dus er moesten tweebenigen in de buurt zijn. Ik keek nog eens om me heen, verwarring langzaam omslaand naar boosheid. Ze konden maar beter een gegronde reden hebben.