Toen Mirte de keukendeur achter zich sloot, zakte Pleun dieper in de relaxstoel. Ruime kamer was het. Lang zo groot niet als haar klaslokaal, maar voor een rijtjeshuis was het toch een behoorlijke oppervlakte. Boeken waren er niet. Zelfs kranten en tijdschriften ontbraken. Het duurde even voordat Pleun zag dat alles grijs was: de stoel waarin zij zat, de tafel met de zes stoelen erom, de vloerbedekking dat op een soort zeil leek en ook de salontafel. Het glazen blad daarvan was donker. Ze keek erin: pieken haar stonden als wortels op haar hoofd. Shit. Vergeten een kam door haar haar te halen voordat ze op pad ging. De volgende keer moest ze een bloedrood waxinelichtje meenemen voor op de salontafel. Dat was tenminste wat. Ze moest er wel aan denken dat bij de Bijenkorf te kopen, want de meubels hier zagen er duur uit. Er was veel glanzend metaal gebruikt. Het zag eruit alsof iemand elke dag alle stoelen en tafels van onder tot boven boende. Dat zou Mirte zelf toch niet doen, met al die begrafenissen. Het leek hier op een aula van een uitvaartonderneming. Er kon zo een kist met een overledene ergens in een hoek staan. Ze huiverde bij de herinnering aan haar moeder, die er een paar weken geleden zo bij had gelegen. Ze maakte zich zorgen over het eten dat ze straks voorgeschoteld zou krijgen. Het was vast vis met een roomsaus en witte asperges. Ze kreeg zin in een tomaat.