Zijn grote passen, in laarzen waarvan de rits niet dicht is gemaakt, naderen, zijn hoofd kaarsrecht op zijn romp, alsof hij in de verte kijkt, zo lijkt het tenminste. De rugtas hangt aan zijn linkerschouder, de rits ook open. Hij knikt zijn hoofd, als hij mij ziet. 'Bon soir, wat fijn dat jullie weer gekomen zijn'. Hij lacht. Zijn haar is ongekamd en inmiddels grijs. Als hij de deur opent en de sleutel in zijn zak wil doen, valt zijn tas. 'Merde!' Hij is weer te laat, altijd te laat. 'We gaan beginnen, opschieten!' durft hij te roepen. In het lokaal schopt hij zijn laarzen uit, zet de I-phone in de vensterbank op de houder en kijkt aandachtig naar het apparaat. 'Doe je nog iets', hoor ik hem zeggen en Mercedes Sosa zingt ons zachtjes tegenmoet. 'Zoek je plaats' zegt hij en kijkt ons aan. Hij opent het raam met de mededeling dat een beetje lucht nooit weg is. 'Zoals altijd, beginnen we met de actieve verticale'. Iedereen spreidt vanzelfsprekend zijn armen, terwijl hij corrigerend wat armen uit de kom duwt als hij langs ons loopt. 'Prachtig, zo, iedereen goed'. Zijn t-shirt was ooit wit, -uziektheat- lees ik op zijn rug. 'Waarom sta je achteraan, mankeer je wat?' Hij wijst waar ik moet staan. 'En strek, ja mooi, en drie en vier'. Hij gaat weer even zitten en perst zijn voeten in de schoenen die hij uit de tas pakt. 'Te koud?' Het raam gaat weer dicht.