Ze keek naar de zittende man verderop op het terras. Ze glimlachte voorzichtig. Hij beantwoorde haar door aandachtig te kijken. Ze duwde zacht met haar voeten en de schommelbank kwam in beweging. Het duizelde haar en ze voelde de glimlach als een tegenstelling met haar gevoel. Ze merkte hoe haar wenkbrauwen fronsten. Had ze dit wel verdiend? Alsof hij haar gedachten horen kon, zei hij: ‘je hebt het verdiend. Altijd maar zorgen voor de kinderen. Nu is het jouw beurt.’ Ze wilde bijna nee schudden, maar haar ogen stonden vragend. Echt? Ze zag zichzelf oud naast haar man zitten op de schommelbank onder de luifel, terugkijkend naar het verleden. Waar waren de zorgen gebleven? Onder de fundering lag het onkruid te verpieteren. De aarde was bedekt met een kleed zoals de verleden tijd. Zo zal het onkruidzaad lange tijd bedekt blijven, het terras blijft erop staan hopelijk tientallen jaren ongemoeid. Nu glimlachte ze echt.