Met zachte dwang duw ik Rick en Els hun voordeur uit. Eindelijk zijn de ouders van mijn nichtje Sophie weg. Mijn onverwachte, relaxte oppasavond, deze vrijdag, ziet er ineens spannend uit. Ik krijg het warm bij de gedachte dat ik nu alleen ben met hem in hun appartement. Met een zucht leun ik met mijn rug tegen de voordeur aan en met mijn ogen dicht relativeer ik de afgelopen tien minuten. Bij aankomst fluistert Els meteen in de hal, dat ik zachtjes moet doen, want ZE slapen. Meteen trekt ze me aan de hand mee, maar verrast me door langs Sophie haar kamer, naar de logeerkamer te lopen. Door een kier gluren we naar binnen en ik zie dat het logeerbed is gevuld door een lange, brede man. Hoewel ik Bart 8 jaar geleden voor het laatst heb gezien, herken ik hem meteen. Els stoot me aan maar ik reageer niet. Ademloos staar ik naar zijn slapend gezicht. – Niemand is meer zichzelf dan wanneer hij slaapt- schiet er door mijn gedachten. Mijn voorhoofd fronst zich als ik een gekwelde uitdrukking op zijn gezicht zie en ik vraag me af wie of wat daarvan de oorzaak is. Rick sist ons toe dat we Bart rustig zijn jetlag moeten laten wegslapen, en sluit zachtjes de deur weer. Ik glimlach als ik constateer dat Rick na achttien jaar, nog steeds opkomt voor zijn beste vriend. Els ratelt door over de onverwachte komst van Bart terwijl Rick haar voortduwt de gang in en dan zijn ze eindelijk vertrokken.