Het vogelhuisje in onze tuin geeft veel gezelligheid. We zien continu huismusjes, roodborstjes en merels rondfladderen om wat van het zaden te smikkelen. Ook kieviten en kraaien komen er, maar helaas verjagen die wilderikken de kleintjes steeds. Het nadeel van de vogellekkernijen is dat het ook ongewenste dieren aantrekt. Zo gebeurde het dat ons gazon 's nachts mishandeld werd door een mol. Kennelijk had het beest geroken dat er iets lekkers te halen viel. Zo’n onderkruipertje is wel te verjagen door de tuinslang in het gat te stoppen en de kraan te openen, waardoor ie voorlopig niet meer terugkomt, maar toch ... je grasveldje is even niet zo netjes. Op zekere dag zagen we het huisje heen- en weergaan, terwijl er geen vogel te bespeuren was. Bij nauwkeuriger kijken, ontdekten we een muis die tegen de schutting was geklommen en zich nu lekker voedde met de zaadjes. Dat was natuurlijk niet onze bedoeling, want voor je het weet, zit zo’n ettertje in je huis rond te schumen. Gelukkig hebben we onze moortje. Alleen dat is een huismuts. Ze ligt meestal op de bank te soezen, of op schoot te knorren. Maar nu hebben we haar eens in de tuin gezet en het kattenluikje tijdelijk gedicht. En ja hoor, het jachtinstinct van moortje won het van haar luiheid. De volgende ochtend had ze een muis als cadeautje voor de keukendeur gelegd. Het leuke is, ze gaat nu vaker naar buiten om te zien of er nog een prooi te vinden is.