Zuchtend boog ik mij over het bureau. Eerst het werk af, dan naar huis en slapen. Een tijdje later – uren, minuten, geen idee – was ik klaar om op te geven. Hoe ik mijn hersenen ook dwong, er kwam niets uit. Eerst koffie… alweer. Ik stond langzaam op, mijn linkerbeen tintelde door het zitten, en sleepte mezelf naar het koffiezetapparaat. ‘Oh ver-dàmme.’ Leeg! Ik kletterde de pot op het aanrecht en stampte vloekend terug. Met een zwaai van mijn arm vlogen de potloden weg, snel gevolgd door de stoel. Snuivend greep ik het lege vel papier en scheurde het in stukken. Mijn grijpende handen vonden een passer, die richting het kantoor van mijn baas verdween. Tonk Tonk? Wat was dat nou weer voor idioot geluid? Met grote stappen liep ik achter de passer aan. In het zwakker licht zag ik het nog net in het dartbord aan de muur steken. De punt zat bijna een centimeter diep. Net een dartpijl… Ik voelde mijn ogen groter worden. Dartpijl… kat… pijl… tijger… Een luid ‘Hah!’ ontsnapte uit mijn keel. Ik plofte neer aan een bureau, greep een potlood en zette opgelucht de eerste strepen. Om half acht werd ik gewekt door stemmen. Ik opende langzaam mijn vermoeide ogen en zag mijn collega’s naast het prikbord, druk pratend met veel handgewapper. Soms kon ik iets verstaan: ‘…verdovingspistool door de dierentuin, stel je…’ en even later ‘… waar Tom van die leeuw gered wordt door Jerry. Geniaal gew…’ Ik liet me terugzakken, tevreden glimlachend.