Een kat was zij, eigenlijk een ongelooflijke bitch. Zij wist haar scheur dusdanig open te trekken dat haar kwetsende woorden tegen de muren terugketsten en eenieder die voorbij kwam dodelijk trof. In de buurt stond zij bekend en werd gevreesd om deze grote muil waar een nepgebitje irritant in rondratelde. Zij woonde in Puinworp, een enclave in Fonteinsnol in Noord-Holland, alwaar de inteelt in de vorige eeuw welig had getierd. Er was wel geprobeerd vers bloed in te brengen, tijden veranderen nu eenmaal, maar qatkauwende landlopers hadden de boel nog verder verstierd. Door de jaren heen was zij dikker geworden en paste nauwelijks meer in het campingstoeltje voor het huisje, haar vetrollen voor de gelegenheid rechts en links draperend. Gruwelijk alleen was zij en compenseerde haar feminiene lijden met patatjes kapsalon, broodjes döner kebab en eindeloos getier. Tot zij op een dag een kleine, stille man in het oog kreeg die nieuw op de hoek van de straat was komen wonen. Een grijze muis die ’s morgens naar zijn werk trippelde en steevast om vijf uur terugtrippelde. Vast een ambtenaar dacht zij, met een weldadig inkomen en aangezien de natuur zich nu eenmaal nooit onbetuigd laat, rammelden haar eierstokken haar keel uit waardoor zij zomaar heel ingetogen werd. Zij bestookte de man met ruikers en pannetjes snert tot hij op een nacht gehoor gaf en bezweek onder haar gewicht. Negen maanden later gaf zij geboorte aan een kleinogige zesling met spitse smoeltjes. Zij zou niet meer alleen zijn.