#8 - als ik kon toveren

Als ik kon toveren dan zou ik kunnen vliegen. Mijn armen zouden zich dan spreiden en als vanzelf zou ik vleugels krijgen. Krachtige vleugels waarmee ik met stevige slagen door de lucht zou kunnen zweven. Reizend naar een magische wereld waarin alles mogelijk is. Daar zou ik in vogelvlucht alles aanschouwen en verankeren in mijn gedachten. Aan alles wat ik zou zien zou ik woorden koppelen, zinnen, alinea’s, paragraven. Daarna zou ik weg gaan… Wanneer ik dan weer terug vlieg, verdwijnen mijn vleugels. Het enige dat overblijft van mijn avontuur zijn mijn gespreide armen, waar hier en daar nog wat verloren veren in prijken. Met een lach om mijn gezicht veeg ik de veren van mijn armen en zet een voorzichtige eerste stap vooruit. Ik heb weer vaste grond onder mijn voeten. Stap voor stap loop ik richting huis waar ik geruisloos de voordeur open maak. Terwijl ik de krakende treden oversla sluip ik naar boven. Op de gang aangekomen zet ik de deur van mijn dochter op een kiertje en aanschouw haar rustig slapende lichaampje. Ze heeft niets gemerkt van mijn avontuur. Voorzichtig sluit ik haar deur en loop richting mijn werkkamer. Het lichtje van mijn laptop knippert en zonder enig gepruttel start hij op. Zelfgenoegzaam ga ik op een stoel zitten en open een document. Ik sluit mijn ogen en als vanzelf komen de woorden, zinnen, alinea’s en paragraven naar boven. Zonder op te kijken van mijn toetsenbord begin ik te typen en ontstaat er een sprookje in het document. Een sprookje dat ik speciaal schrijf voor mijn lieve slapende dochter. Als ik kon toveren dan zou ik kunnen vliegen, maar ik kan niet toveren. Dus open ik dag in dag uit mijn ogen en geniet van mijn dochter die de wereld voor het eerst door haar ogen aanschouwt. Ik geniet van hoe zij zich verwondert over dingen die voor mij gewoon zijn. Haar verwondering en blijdschap zijn de inspiratie die ik nodig heb uit de magische wereld waarin mijn kleine meisje zich, in ieder geval nog voor even, bevindt.