Schrijfopdracht: Wees een sadist- Brandpunt 2

Brandpunt -2 ‘Dit is allemaal min of meer waargebeurd,’ vertel ik tegen de rechercheur. Mijn stem klinkt kalm tussen de kale muren van de verhoorkamer, in contrast met het bonzen van mijn hart. ‘Ik houd al van mijn zwager Marc sinds de brugklas.’ Daarmee beantwoord ik zijn vraag wat mijn relatie is met de hoofdverdachte van de moord op mijn tweelingzus, met voorbedachten rade door opzettelijke brandstichting. De herinnering aan zijn tedere laatste kus sterkt me. Ik kijk op. Zou deze oudere man ook de ware liefde kennen, ervoor hebben geleden, ervoor moeten vechten? Door zijn afwijzende blik, recht ik mijn rug en ga verder: ‘Jasmijn heeft tijdens onze geboorte een hersenbeschadiging opgelopen. Door haar buitensporig gedrag had ze geen contact met de buitenwereld, alleen via internet.’ Ik buig mijn hoofd. Als Marc en ik een toekomst samen willen hebben, moet ik alles vertellen. Het laatste bericht was dat hij is opgepakt in Cuba. Na een diepe zucht, laat ik het verdriet in mijn ogen zien terwijl ik de pijnlijke herinneringen uit mijn jeugd opsom. Baby Jasmijn die knijpt, bijt en hysterisch gilt. Later mijn gesloopte poppen en onze mishandelde huisdieren. Afgewezen door alle hulpinstanties, zat ze vaak opgesloten in haar kamer, broedend op meer sadistische streken. Zoals mijn fietsremmen kapot maken, mijn boeken verscheuren, mijn favoriete kleding bevuilen, mijn haren afknippen tijdens mijn slaap, mijn dagboek stelen en zelfs publiceren op internet. Ondanks de bescherming van mijn ouders voelde ik mij onveilig in mijn eigen huis. De manipulatie van Jasmijn kon niemand stoppen. Mijn geborgenheid vond ik alleen bij Marc. De wreedheid waarmee ze onze onschuldige liefde wilde bedoezelen door ons te filmen en dreigde het publiekelijk bekend te maken, toont aan dat Jasmijn geen grenzen kende. Ik neem een slok van mijn aangeboden water. Dankbaar kijk ik de rechercheur aan en zijn bemoedigende blik zorgt ervoor dat ik verder vertel. ‘Marc heeft zichzelf opgeofferd. Hun trouwdag is de zwartste dag van mijn leven.’ Ik krimp in elkaar. ‘Paps hart breekt als ze bij thuiskomst in Jasmijn haar slaapkamer Mama dood in bed vinden. Dezelfde slaappillen gebruikt Jasmijn weken later om Marc te drogeren als ze beseft dat hij mij trouw blijft.’ Mijn ontsnapte tranen tonen slechts een fractie van mijn ondraaglijke verdriet. Dan leg ik, zonder ernaar te kunnen kijken, de bewijstukken op tafel. De videobeelden van een genietende Jasmijn bovenop mijn bedwelmde naakte Marc in haar bed, staan in mijn ziel gegrift. ‘Pap hielp Marc vluchten en ging bovenop Jasmijn liggen zodat ze niet weg kon terwijl hij het bed in brand stak. Maar Jasmijn liet Pap niet meer los. Jullie DNA onderzoek leverde vorige week dat bewijs. Marc probeerde Pap nog te redden maar het vuur was te heet.’ Ik breek. Een deur gaat open. Terwijl ik mezelf wiegend troost hoor ik de discussie aan. Ik voel een warme hand op die van mij in mijn schoot. Door mijn tranen heen herken ik de vurige brandwonden. In Marc zijn armen voel ik me eindelijk veilig thuis.