Ruim voor het afgesproken tijdstip zit Dennis aan een tafeltje in braderie Windmolen. Zijn afspraakje had hij zaterdagavond ontmoet op een danceparty. Zou ze wel komen? Hij wacht een half uur, zelfs een uur, maar geen Ester Verbaak. Hij weet de straat waar ze woont, maar geen huisnummer. Hij loopt dus een blauwtje, maar Dennis is niet van plan het erbij laten zitten. Ze was te mooi en te leuk om haar zomaar te laten lopen. De volgende dag gaat hij in alle vroegte naar de opgegeven straat en wacht in zijn auto, totdat hij een krantenjongen ziet. Hij heeft geluk. De knaap kent de familie Verbaak en geeft het huisnummer. ’s Avonds belt hij aan en vraagt aan de man die opendoet om Ester te mogen spreken. Als deze aan de deur verschijnt, gaat ze tekeer als een speenvarken. ‘Waarom doe je zo, Ester?’ vraagt hij ontdaan. ‘Waarom? Hoe durf je dat nog te vragen. Ik heb wat gegoogeld en op Facebook een gezamenlijke vriendin gezien. Daar heb ik navraag gedaan naar jou verleden. En wat hoor ik tot mijn verbijstering? Je hebt al een vriendin. En ik weet ook wie.’ ‘Dat is niet waar.’ ‘Dat is wel waar, want ik heb haar gesproken. En raad eens wat. Ze heeft het nog bevestigd ook.’ ‘Ik heb het al een paar maanden geleden uitgemaakt.’ ‘Nou ik geloof je niet. Doei.’ Ze wil de deur sluiten, maar Dennis zet zijn voet over de drempel. ‘Luister naar me. Het is allang uit, maar ze probeert nog steeds met me aan te pappen. Ze wil er niet aan dat het uit is. Ze achtervolgt me zelfs vaak als ik naar mijn werk, of naar een winkel ga. Ik heb een ingewikkelde relatie gehad. Maar nu is het nog ingewikkelder.’ ‘Nou, ik wens je er sterkte mee.' 'Kunnen we niet een nieuwe afspraak maken?', probeert Dennis nog. 'Ik heb je telefoonnummer, dus misschien bel ik je ooit nog wel eens. Zorg jij maar dat je ingewikkelde relatie wordt opgelost.' En de deur werd dicht gegooid.