Wees een sadist - mevrouw Heijmans

‘Dit is allemaal min of meer echt gebeurd.’ De oude vrouw zette me een kop thee voor. Je kon zien dat de tijd haar sporen had achtergelaten. ‘Ik was jong, zeventien jaar oud. Hij heette Reinout, we waren dolverliefd op elkaar.’ Haar uitdrukking wordt zachter wanneer ze bedachtzaam voor zich uit staart. ‘Je snapt wel hoe dat soort dingen gaan. Ik werd zwanger.’ Zachtjes blaas ik in mijn thee. ‘We waren dolblij, desondanks onze leeftijd. Een kindje is een unieke ervaring. Ik wist echter dat mijn vader er minder blij mee zou zijn. Zijn reputatie als de dokter van het dorp had hij hoog te houden. Een ongewenste zwangerschap zou zijn naam schaden.’ Zonder na te denken neem ik een grote slok. De hete vloeistof brandt op mijn tong, gauw slik ik het door. ‘Ik hield het zo lang als het kon geheim. We hadden namelijk een plan om te vluchten, Reinout en ik. We zouden de trein pakken naar het zuiden, een huisje kopen en daarna gaan trouwen. Helaas was mijn vader sneller. De nacht voordat we wilden vluchten, kwam hij erachter. Hij vond het speentje, wat Reinout had gekocht als cadeautje voor mij.’ Ze pakt een klontje suiker en laat hem in haar thee plonsen. Zachtjes roert ze net zolang rond totdat alles is opgelost. ‘We hadden al namen, Suus voor een meisje en Rein voor een jongen. Ik fantaseerde vaak over haar,’ ze glimlacht. ‘Reinout was ervan overtuigd dat het een jongen werd, ik dacht dat het een meisje was. Ik bleek gelijk te hebben.’ Ze neemt langzaam een slok thee. ‘Och, helemaal vergeten! Wil je een koek erbij?’ Ik schud mijn hoofd, ze knikt. ‘Zoals ik al zei, mijn vader was arts. Hij zou de baby zelf gaan halen, zo zou hij Reinout en mij van al onze problemen oplossen. Ik wilde het niet. Ik heb gekrijst, gesparteld, maar ik was niet opgewassen tegen zijn verdovingsspuit. Terwijl ik onder narcose werd gehouden werd ze gehaald.’ De tranen glinsteren in haar ogen. ‘Ik mocht haar na afloop heel even vasthouden van mijn moeder. Ze was nog zo klein, maar zo perfect. Ze paste in mijn hand, toch had ze vingertjes, teentjes, zelfs nageltjes. Mijn kleine Suus...’ Haar blik dwaalt af naar de tuin waar ik het kistje gevonden had. ‘Als een soort afscheidsritueel heb ik het kistje gemaakt. Samen met de brief, het speentje en het beertje. Reinout en ik konden alleen nog maar ruziën. Na een jaar gingen we uit elkaar. Na hem zijn er geen andere mannen geweest. Ik kon het simpelweg niet.’ Ze kijkt me weer aan, een traan biggelt over haar wang. ‘Waarom vertelt u me dit allemaal?’, vraag ik haar. ‘Ik ben al oud, mijn leven loopt ten einde. Niemand, op mijn vader, moeder en Reinout na heeft het ooit geweten van Suus. Nu kan ze voortleven, in jou gedachten.’ Ontroerd kijk ik haar aan, wie had dit verhaal kunnen bedenken achter die dansende gordijnen.