Wekelijkste schrijfopdracht #6 Het is ingewikkeld …(of eigenlijk helemaal niet) We zitten aan een klein tafeltje. Zijn hand rust op de mijne. Ik glimlach tevreden. Daar heb ik op geoefend. Het lukt heel overtuigend. De serveerster glimlacht vriendelijk. Ook geoefend. Alleen mijn man glimlacht zonder erbij na te denken. Zoals hij eigenlijk alles doet. De zon schijnt en de koffie smaakt goed. Lekker puntje taart erbij. We zitten hier genoeglijk. Onder het terras klotst de gracht, ernaast lopen en fietsen de mensen. Jonge mensen vol dromen. Oude mensen wier dromen reeds lang vervlogen zijn. Of is dat projectie? Ik probeer te genieten van het moment. Het is zo'n heerlijk moment. De mensen, de gracht, de taart, de koffie, de zon en zijn hand op de mijne. Wat kan geluk meer zijn dan dit? Een grote geldprijs? Een verre reis? Of een jonge minnaar? Die mooie jongen bij de groenteboer. Die moeiteloos glimlacht en kisten vol groente optilt, tegelijkertijd. Die sprankelende ogen en sterke armen heeft. Die vast niet mijn hand zou opsluiten in het klamme hol van de zijne, maar die me de trap zou opdragen en op bed gooien, waar onze handen geen moment stil zouden blijven. “Waar denk je allemaal aan?” vraagt mijn man. Belangstellend. Hij vermoedt natuurlijk niets, in zijn gedachteloze geluk. Massageolie. Rozenblaadjes. Duizenden kaarsen. En ruisende palmen voor het raam. Nee, wacht. We zijn natuurlijk helemaal niet binnen. Strand. De geur van de zee. Zout op onze lippen. “Vanalles,” antwoord ik. “Of niets, eigenlijk.” En ik glimlach. Tevreden. Een oudere vrouw met dromen. Die gelukkig nooit meer vervuld worden, want de erotische lading van schurend zand op je vel heb ik eigenlijk nooit begrepen. Of dat vieze zoutige van zeewater en zweet. “Ik bedacht me dat ik zo nog langs de groenteboer moet.” En kijken of de nieuwste Harlequin al bij de kiosk ligt. Hij streelt zachtjes over mijn hand. Zonder er bij na te denken.