Prioriteitstelling. ‘Wat? Op tournee naar Maleisië?’ Haar fonkelende ogen deden mij beseffen dat er iets vreselijks mis was gegaan in mijn werkplanning. ‘Ben jij dan echt vergeten wanneer onze zoon zijn eerste verjaardag viert?’ Ik sluit mijn ogen bij de herinnering aan de teleurstelling in haar stem. Van partners naar ouders. Het afgelopen jaar heb ik niet de tijd genomen om daarin een balans te vinden. Ik was zo met mijn carrière bezig, daardoor te vaak van huis. Amber leek gelukkig in haar nieuwe rol. Tot drie weken geleden. Ik heb dat kapot gemaakt. Ik mis ze. Haar stralende lach, als ik weer thuis kom. Haar belangstelling, hoe mijn optreden is geweest. Haar vele lieve, korte what’s appies. Onze lange diepgaande telefoon gesprekken, ondanks het tijdsverschil. De heerlijke nachten die ik wel in haar armen kan doorbrengen. Het samen genieten van onze kleine man. De liefdevolle blik als zij naar ons kijkt. Het knuistje in mijn hand. Had ik al teveel gemist? Amber geeft mij zoveel zonder iets terug te vragen. En nu vraagt ze mij om gewoon thuis te zijn, niet eens voor haarzelf maar voor onze Johnny. Ik schitter straks door afwezigheid. Op doorreis, hier op Brussels Airport besef ik pas dat mijn eindbestemming ligt bij mijn gezin, na mijn lange reis. ‘Last call, MH 370 to Malaysia Gate 17.’ Ik loop de wachtruimte uit, de vertrekhal door, langs de douane. Mijn koffer is al ingecheckt dus ik stap in, met alleen mijn handbagage. Ik voel de ring van de Taxfree shop in mijn linker borstzak zitten en glimlach als ik aan haar verraste gezicht denk. Ik zak onderuit op de stoel, doe de gordel om. Ik hoor de motor starten. De man voor mij kijkt mij vragend aan. ‘Lijnbaansgracht, Amsterdam. Kunt u de files vermijden?’