#4 Sollicitatiegesprek

Wekelijkse schrijfopdracht #4 – Sollicitatiegesprek Vast genageld aan de grond, zittend in een piepende en krakende stoel. Ongemakkelijk bijt je op je onderlip. De man voor je, lijkt dwars door je heen te kijken. De ijskoude ogen lijken net als het donker in de nacht. Als je even niet oplet, word je opgeslokt in de koude duisternis. De wereld is hard. Je zit nog net niet te rillen van angst. “Dus, jij vind dat jij de beste bent voor dit werk.” De man drukt ongeïnteresseerd met zijn pen op tafel. Hij zat al uren naar mensen te luisteren. Mensen die deze baan zo graag wilden, die niets liever wilden. En dan kom jij met zo iets clichés aan, van dat het alles voor je betekende. Voor hem was je gewoon een nummer en niets meer. Je slikte, de droogte in je keel probeerde je weg te drukken. “I-kke k-kan het pri-pri-ma aan, het is, het is al-les vooooor mij.” Je hakkelde en kwakkelde. De bibbering kwam nog net niet opzetten. Een koude rilling ging over je rug en het zweet staat op je voorhoofd. Angst, het leek wel of je werd opgegeten door je eigen woorden. Onderdanig kijk je naar je handen. Je vingers bewegen zich ongemakkelijk en je voelt je machteloos. “Dat heb ik uit vele monden gehoord!” Hij knarste met zijn rotte tanden op de achterkant van zijn pen. “En van al die monden heeft er geen één, het hier uitgehouden!” Dat kwam aan als een baksteen, je stond al met lood in je schoenen. Het laatste beetje hoop werd uit mekaar geknald. De man drukte met woede de pen op tafel. Je zag hoe kwijl van de pen afdroop. Druppel, voor druppel. Je wilde weg, ver weg. Verdwijnen. De woorden werden vage geluiden, je kon de klanken niet meer onderscheiden. “Het kon niet…” Het gesprek dat je zo goed had voorbereid, waar je weken zenuwachtig voor was geweest. Waar jaren naar uitgekeken. Al het zware, harde werk zou zijn vruchten afwerpen. Dit was de baan die je altijd al wilde. De baan die al jou dromen zou laten uitkomen. En nu zit je hier, met een kale koude knakker. “Als je niet met iets beters kunt komen, kun je beter je spullen pakken!” Dit gesprek was te belangrijk, je kon nu niet opgeven. Je moet nu doorbijten en laten zien wie je bent. Ik weiger, ik weiger. Dat was het enigste wat nog door je gedachten heen schoot. “Ik weiger!!!” Dit is de eerste keer dat ik zo iets doe, weet niet precies hoe het in zijn werk gaat. Heb dyslexie... Roos-leanna