Wekelijkse schrijfopdracht #4

Ik wil rust! Personeelschef: Dus u denkt dat u deze baan aankunt? Kandidate: Nou, zeker, ja, dat denk ik wel, dus….. Personeelschef: Vertelt u nog eens waarom u eigenlijk weg wilt bij uw huidige werkgever. Kandidate: Nou, dat zit zo, mijn baas is nogal wispelturig, de ene keer zegt hij dit, en de dag daarna zegt hij dat. En dan ben ik dus al lang bezig met dít, moet ik alles laten vallen, om dát te doen. Dat vind ik heel vervelend. Personeelschef: Juist, ja. Is dat alles? Kandidate: Nou nee, dat is maar één ding. Hetzelfde gebeurt als hij mij brieven dicteert. Dan schrijf ik op wat hij zegt, en dan moet ik het daarna wel vier, vijf keer veranderen. Ik kan het later soms niet eens teruglezen. En tussendoor zit hij met z’n balpen te spelen, zo van knopje in, knopje uit. En dat achter elkaar, honderd keer! Daar word ik zo zenuwachtig van! En dan denkt hij ook nog eens heel erg lang na tussen de zinnen in. Dan zit ik daar maar, ik probeer mijn geduld te bewaren, staar uit het raam, naar het bureau, naar mijn schrijfblok, haal m’n vingers door m’n haar, ga tig keer verzitten, kuch eens, en dan nog is hij niet uitgedacht. Het lijkt wel of hij het erom doet: als ik op het punt van ontploffen sta, haalt hij diep adem en praat dan verder. Gek word ik ervan! En hij luistert ook niet als ik zeg, dat iets helemaal niet kan. Wat hij dan bedacht heeft, bedoel ik. Dan heeft hij een idee, dat bespreek ik dan thuis met m’n man, en die zegt: gaat helemaal niet werken. Dat vertel ik dan mijn baas de volgende dag, en dan wordt hij heel erg link. Mijn argumenten hoort hij niet eens, zo vast zit hij dan in zijn hoofd. En als ik dan zeg, dat ik het zo niet ga doen, dan dreigt hij me te ontslaan! Dat heeft hij trouwens al vaker gedaan, dat dreigen dan, bedoel ik. Personeelschef: Juist, ja. De tijd is om; u hoort van ons!