Wekelijkse schrijfopdracht #4 - Sollicitatiegesprek

Achter de huishoudster liep ik door de grote hal. Nooit eerder was ik in zo’n indrukwekkend landhuis geweest. De prachtige plafondschildering en luxe benamen mij de adem. ‘Lady Brimley wacht in de ochtendkamer.’ De huishoudster was mij inmiddels enkele stappen voor. Vlug greep ik mijn rokken bijeen en volgde. Wat zou het schitterend zijn om hier te werken als kamenier van een adellijke dame. ‘Juffrouw Susanna Smith, my lady,’ kondigde de huishoudster mij aan. Ik maakte een reverence. ‘Kom verder, juffrouw Smith.’ Terwijl de dame sprak, trilden haar uitgezakte wangen mee. Ze deed me denken aan de hamster van mijn broertje. Ik beet op mijn tong om niet te lachen. ‘U heeft in een naaiatelier gewerkt, juffrouw Smith?’ ‘Inderdaad, my lady. Ik ben bekend met alle materialen en ook…’ Ik zocht een discrete beschrijving van ondergoed. ‘Ook alle soorten kleding, my lady.’ Ze begreep mij, want ze verschoot van kleur. ‘Bescheidenheid siert een jongedame.’ ‘Natuurlijk.’ Maar ik wist nu eenmaal veel. ‘Heeft u ervaring met kappen?’ Ik fronste mijn wenkbrauwen. Behoorde Lady Brimley tot de ouderwetse dames die binnenshuis een kapje droegen? ‘Wanneer u die wenst te dragen, my lady,’ antwoordde ik beleefd. Fout. ‘Ik bedoelde mijn haardracht, juffrouw.’ ‘O… Ik ben gediplomeerd…’ Stop, bescheidenheid. ‘Mijn ervaring is niet groot, maar ik ben bereid te leren.’ Buiten klonk geblaf van honden, begeleid door hoefgetrappel. Lady Brimley keek glimlachend uit het raam, maar ik slikte. Die beesten bleven toch buiten met hun harige snuiten en scherpe tanden? Lady Brimley en de huishoudster keken verwachtingsvol. Beschaamd schraapte ik mijn keel. ‘Wilt u zo vriendelijk zijn uw vraag te…’ Angstaanjagend gegrom klonk door de openslaande deur. Met een gil sprong ik opzij om het monster te ontwijken. Ik verloor mijn evenwicht en greep de schoorsteenmantel. Met luid gerinkel viel een kristallen glas op de grond in scherven. ‘Castor, ga zitten!’ bulderde een mannenstem. Ik struikelde over een krukje en belandde met mijn achterwerk op het haardkleed. Een enorme hond keek mij met zijn tong uit zijn bek nieuwsgierig aan. ‘Dit is juffrouw Smith,’ zei Lady Brimley. ‘Zij wilde kamenier worden.’ Inderdaad, verleden tijd.